คืนวันอาทิตย์ที่หนาวเย็นด้วยอุณหภูมิที่เกือบติดลบ จึงทำให้ผู้คนส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะอาศัยในบ้านอุ่นๆ แต่ไม่ใช่กับแฮงค์ แอนเดอร์สัน ชายวัยกลางคน เจ้าของเรือนผมสีดอกเลาที่ยุ่งเหยิง และหนวดเคราที่ดูรกรุงรัง ใบหน้าที่มีริ้วรอยแห่งวัย ดวงตาสีเขียวจับตามองหาที่นั่งก่อนจะตัดสินใจหย่อนตัวลงที่เคาท์เตอร์บาร์
"สวัสดีจิมมี่ ขอเหมือนเดิมนะ" เขากล่าวกับบาร์เทนเดอร์ผิวเข้มซึ่งอีกฝ่ายพยักหน้าเเละหันไปเตรียมเครื่องดื่ม
กริ๊ง
เสียงกระดิ่งที่หน้าประตูดังขึ้น เรียกให้ทั้งบาร์เทนเดอร์และแฮงค์หันไปมองผู้มาใหม่ บาร์เทนเดอร์กล่าวต้อนรับเช่นหน้าที่พึงทำ ส่วนแฮงค์ก็ลิ้มรสขมเข้มของเหล้าสก็อตของตน
ผู้มาใหม่เลือกที่จะนั่งเคาท์เตอร์บาร์โดยเว้นระยะไปเพียงหนึ่งเก้าอี้ อีกฝ่ายสั่งไวน์ขาวกับจิมมี่ เสียงทุ้มติดแหบปลายๆ ผิวขาวเนียน ใบหน้าและดวงตาติดขี้เล่น จุดดำเล็กๆบนใบหน้านั้นไม่ได้ลดความดูดีของชายคนนั้น กับนัยตาสีน้ำตาลเฮเซล คงอายุซัก20-23สินะ แฮงค์ลอบคิดในใจ เส้นผมที่ถูกเซทมาอย่างดีหากแต่มีปอยผมด้านหน้าที่ปรกลงมาเล็กน้อยทำให้ไม่ดูทางการจนเกินไป กระเป๋าเดินทางใบย่อมๆ คงเพิ่งย้ายมาสินะ แฮงค์คิดแล้วกระดกของเหลวสีอำพันลงคอจนหมด ก่อนจะส่งสัญญาณมือว่าตนต้องการอีก
"วันนี้อากาศหนาวนะครับ" เสียงทุ้มติดแหบเอ่ยขึ้น ชายคนนั้นหันหาเค้าพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร
"อืม" แฮงค์ตอบกลับอีกฝ่ายก่อนจะกระดกเครื่องดื่มอีกครั้ง ก่อนจะวางเงินลงบนเค้าท์เตอร์
"โอ้ แฮงค์ พ่อหนุ่มคนนั้นจ่ายให้คุณแล้ว" แฮงค์หันไปตามนิ้วของบาร์เทนเดอร์ที่ชี้ไปยังเด็กหนุ่มคนนั้น อีกฝ่ายหันมา พร้อมกับยกแก้วไวน์ทรงสูงเป็นการเชิญชวน
ชายอายุเยอะกว่าเดินเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มคนนั้น
"ทำไมถึงมาเลี้ยงฉันล่ะพ่อหนุ่ม"
ชายคนนั้นยิ้มบาง เเววตาสีเฮเซลฉายแววความเศร้าเล็กน้อยก่อนเปลี่ยนเป็นแววตาที่ดูเจ้าเล่ขี้เล่น
