"คอนเนอร์ พี่จะไปทำงานแล้วนะ"เสียงหวานของคาร่าเรียกให้คอนเนอร์ตื่นขึ้นจากฝัน ความหนักอึ้งในหัวถาโถมใส่ เขาพลิกตัวหันไปหาพี่สาวที่ยืนจัดเสื้อโค้ทของอลิซ คอนเนอร์เพียงแค่ยิ้ม คาร่าเดินมาวัดอุณหภูมิเขาที่หน้าผาก มือเย็นๆที่แตะลงมาบนหน้สผากทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อย
"พี่ทำข้าวเช้าไว้ให้เรา กินข้าวแล้วกินยาซะนะ ส่วนเรื่องงานพี่บอกนอร์ธให้แล้วว่าเราไม่สบาย"คอนเนอร์พยักหน้าก่อนจะซุกตัวลงไปในผ้านวมอุ่นอีกครั้ง คาร่าที่เห็นเช่นนั้นจึงตบๆที่ผ้านวมเบาๆ ก่อนมอบจุมพิตเบาๆบนหน้าผากของคอนเนอร์ ก่อนออกจากห้องนอนของน้องชายไป
"เขาเป็นไงบ้าง"ลูเธอร์ที่ยืนมองคาร่าปิดประตูห้องนอนถามขึ้น
"เขาจะไม่เป็นไรจ๊ะ"คาร่ายิ้ม ก่อนจะจูงมืออลิซไปที่รถ ชายผิวเข้มจึงเดินตามไปก่อนล็อกประตูบ้าน
เหตุการเมื่อคืนเล่นซ้ำอีกครั้งในหัวของคาร่า น้องชายของเธอที่ยืนตัวเปียกปอนตรงประตูบ้าน กวงตาที่บวมแดงเพราะผ่านการร้องไห้ เธอรู้จักน้องชายเธอดีถ้าไม่ใช่เรื่องที่ใหญ่มากจริงๆ คอนเนอร์จะไม่ร้องไห้อย่างเด็ดขาด แต่นี่ถึงกับตาบวมแดง ต้องเป็นเรื่องที่สาหัสมากแน่ๆ หากยิ่งไปเซ้าซี้ว่าทำไมถึงร้อง เจ้าตัวก็จะยิ่งไม่พูด ที่ทำได้คือปล่อยให้เวลาผ่านไปแล้วคอนเนอร์จะพูดเอง ที่เธอทำได้คือดึงตัวน้องชายมากอดเอาไว้ ลูบปลอบเขา หยาดน้ำอุ่นที่กระจายอยู่บนไหล่ของเธอทำเอาคนเป็นพี่สาวอย่างเธออยากจะร้องไห้ด้วย แม้ว่าเขาทั้งคู่จะไม่ใช่พี่น้องกันทางสายเลือด แต่ความผูกพันธ์ของทั้งเธอและคอนเนอร์มันเป็นสายใยที่เชื่อมกันราวกับพี่น้องอย่างแท้จริง เด็กชายตัวเล็กที่มักวิ่งตามเธออยู่เสมอ เรียกเธอว่า พี่คาร่าๆ เด็กชายที่เดินควงเเขนส่งตัวเจ้าสาว น้องชายที่คอยดูแลอลิซให้ตอนเธอยังแบเบาะ น้องชายที่เข้าไปชกหน้าลูกค้าเพื่อปกป้องเธอที่โดนข่มเหงจนโดนไล่ออก น้องชายที่ต้องไปขายตัวเพื่อช่วยค่ารักษาพยาบาลของอลิซ น้องที่ชอบเกรงใจทั่้งๆที่ไม่ต้องเกรงใจอะไรด้วยซ้ำ
นิ้วเรียวปาดน้ำตาออกจากใบหน้าสวย
