İnsan her yerde aynı insandır; bir insanın yaratılışında asalet yoksa,
kainatın tacını giyse yine de çıplak kalır.
İçi boş kalplerin verdiği sözler,
Dolu yürekleri tatmin etmez,
O yüzden ki ruhumuz,
Kimseye minnet eylemez.
Elde ettiklerimiz değil; vazgeçdiklerimizdir bizi değerli kılan!
Eski hatalarıma benden selam söyleyin.
Onların adı artık tecrübe.
Kuşkusuz ki en büyük ön yargı;
etrafımızdaki herkesi ‘insan’ sanmamız’dır.
Halimiz itten beter, keyfimiz paşada yok.
Kalabalık da düşen iğnenin, kime batacağı belli olmaz.
Kalabalıklar her zaman tehlikelidir.
İçinde ruhlarını ucuza satan alçaklar barındırır.
Söylediklerinizi duyurmak için hiç kimseyi kolundan tutmayın,
dinlemeye istekli değillerse; Onları tutacağınıza çenenizi tutun.
Yaşamayı bildin mi insanlar seni kıskanırlar, kudururlar. Bilmedin mi seni hor görürler.
Karakterini gelişinde değil gidişinde belli eder insan.
Bir insandan bir kere soğuyunca artık yaptığı doğrular bile gözüme batar.
Yalnız ve yalnız vazgeçmenin huzurunu bilenler, asil bir hayata sahiptir.
