The year 3000 (NL)

Laatste test

Zes maanden later leg ik de laatste hand aan de tijdmachine. Ik zet een stap naar achteren en bekijk de tijdmachine nog eens kritisch. 

De machine heeft een grootte van een flinke kledingkast en is maar groot genoeg voor één persoon. De titanium buitenkant is bezaaid met draden en knipperende lampjes. Aan de binnenkant waren de tandwielen duidelijk te zien, dus heb ik de wanden uiteindelijk bekleed met spiegels. Mijn vaders oude computer fungeert als bedieningspaneel. Om in de cabine te komen, moet je een trapje op en een oude kluisdeur openen, die je vanbinnen dicht kan draaien. De deur zit een halve meter boven de grond, want de motor, de accu en de dikke laag verzilverde vezels en zinkoxide nanorods zitten onder de cabine. Deze heb ik weggewerkt achter een flinke laag titanium, om ze goed te beschermen. 

Tevreden glimlachend besluit ik dat het tijd is voor de eerste test. De rugzak met spullen die ik meeneem staat al weken klaar, maar toch controleer ik de inhoud nog maar een keer. Ik ga uit het ergste scenario: ik blijf vastzitten in de tijd die ik bezoek. Ik heb dus alles mee wat een echte survivallist nodig heeft: warme trui, droge sokken, schoon ondergoed, flesjes water, gedroogd fruit en vlees, aanmaakblokjes, lucifers, zaklamp, extra batterijen, slaapzak, zak mes en een hoop touw. Daarnaast heb ik ook het gereedschap dat ik nodig heb voor de machine bij me. Al met al weegt de rugzak nu zo'n vijf kilo. Alles zit erin, dus stop ik de spullen weer terug in de rugzak en bind de slaapzak er bovenop vast.

Ik zet de rugzak in de cabine en pak de stapel kleren die al die weken naast de rugzak heeft gelegen. Snel kleedt ik me om. Zwart T-shirt, zwarte trui, kaki broek met heel veel zakken, leren jas met heel veel zakken, warme sokken en legerkistjes. Terwijl ik me omkleed, begin ik toch wel een beetje zenuwachtig te worden. Stel dat ik echt vast blijf zitten in de toekomst? Als de machine kapot is en niet meer te repareren is, wat moet ik dan? Streng spreek ik mezelf toe. "Mer, je tijdmachine werkt prima, je hebt je gereedschap bij je, dus het komt allemaal goed." Ik zucht. Wie hou ik voor de gek, ik kan helemaal geen peptalks geven. Dan schiet me te binnen dat ik mijn ouders natuurlijk moet inlichten over de test. 

Stampend met de kistjes loop ik de trap af. "Mam? Ben je in de keuken?" Geen reactie. Ik loop de keuken in, aangezien ze me vaak niet hoort, maar ze is er niet. Ik kijk door het keukenraam de tuin in, maar daar is ze ook niet. Ik draai me om en zie dan het briefjes op de keukentafel liggen. Ben even boodschappen doen. X mam. Papa is op zijn werk, dus die is ook niet thuis. snel krabbel ik dus maar onder mama's boodschap dat ik de tijdmachine aan het testen ben. Mijn handen trillen licht van de zenuwen, dus het is niet erg mooi geschreven, maar nog wel leesbaar. 

Dan is het toch echt tijd om de test uit te voeren. Ik stamp de trap weer op en sta even stil voor de tijdmachine. Ik haal een keer diep adem en stap dan snel de machine in, voor ik me kan bedenken. Ik draai de kluisdeur achter me dicht.  Waar ga ik heen? Ik denk even na en besluit naar het jaar 3000 te gaan. In de toekomst zullen ze alleen maar betere technologie hebben, dus is de kans groter dat ik de materialen kan vinden om mijn tijdmachine te repareren, mocht deze kapot gaan. 

Nog steeds met trillende handen voer ik het jaartal in. Ik stel de plaats in op mijn woonplaats. Ik haal diep adem en druk 'enter'. De metalen kast komt gelijk tot leven. Ik grijp me vast aan de handgreep op het plafond om te voorkomen dat ik val. Een hoop geschud, gebrom en gesis later verschijnt er in grote letters 'WELKOM IN HET JAAR 3000' op het scherm boven het toetsenbord. Ik laat de handgreep los, maar val alsnog om. Vreemd, de machine zou na de reis gewoon stil moeten staan. 

Een beetje bezorgd constateer ik dat de machine lijkt de dobberen. Er zitten geen ramen in de machine, dus ik heb geen idee hoe mijn omgeving eruit ziet. Ik kan niet veel anders dan de deur openen. Voorzichtig draai ik aan het wiel en wil de deur openduwen, maar die geeft niet mee. Ik duw nog een keer, maar er gebeurt niks. Ik zet mijn schouder tegen de deur en duw met mijn volle gewicht, maar nog steeds gebeurt er niks. Het is slechts een kwestie van tijd voor de zuurstof in de machine opraakt, dus ik moet die deur open krijgen. Ik denk even na en pak dan een schroevendraaier uit de rugzak. Snel en vakkundig begin ik de deur uit zijn scharnieren te schroeven. Nog voor ik aan het tweede scharnier ben toegekomen, begint er water door de ontstane kier naar binnen te stromen. "Shit, shit, nee, shit!," vloek ik. "Oké Mer, nadenken. Wat kun je nu het beste doen?" Het water staat inmiddels rond mijn enkels en dat zal steeds erger worden naarmate de cabine verder zinkt. "De scharnieren vastdraaien is een slecht idee, dan raakt je zuurstof op. De deur zo laten zorgt ervoor dat de zuurstof opraakt en dat je verdrinkt. Je moet dus uit de cabine. Je kan de deur niet naar buiten openen, dus moet de deur naar binnen open." Ondertussen staan ook mijn knieën onderwater. In paniek ga ik als een gek verder met het losschroeven van de scharnieren. Als ik aan het laatste scharnier begin, staat het water rond mijn middel. Nog voor ik het helemaal los heb gedraaid, wordt de deur door de druk van het water de cabine ingedrukt. Gelukkig zag ik dat al aankomen, dus ben ik naast de deur gaan staan, zo plat mogelijk tegen de wand. Helaas ben ik al dieper gezonken dan ik dacht. De machine zit al volledig onderwater, dus zodra de deur eruit vliegt, komt er een hele stortvloed aan water over me heen. 

De cabine is in één klap gevuld met water. Spartelend probeer ik uit de machine te komen, maar de tegenstroom is te sterk. De druk in mijn longen neemt toe. Met moeite weet ik de deurpost vast te grijpen. Met al mijn kracht probeer ik mezelf de machine uit te trekken, maar ik ben niet sterk genoeg. Ik word langzaam licht in mijn hoofd en er beginnen vlekken door mijn zicht te dansen. De druk in mijn longen wordt te groot en in een reflex open ik mijn mond. Het zeewater stroomt mijn toch al brandende keel in en ik begin tevergeefs te kokhalzen. Dit is het dan. Na al die maanden hard werken, is dit mijn beloning. Niemand zal weten waar ik ben gebleven. Mijn ledematen worden slap. Dan grijpen twee sterke handen me plotseling onder mijn oksels. Verdwaasd draai ik mijn hoofd omhoog. Net voor alles donker wordt, vang ik een glimp op van een geschubde torso.

Eindelijk het volgende hoofdstuk, maar een paar weken later dan ik had beloofd, hehehe, oepsss xD