Nakatayo lang si Rachel sa labas ng isang malaking bahay. She wanted to weep the moment she stepped out of her rented car. Kahit na tanghaling tapat ay tila may malamig na hangin ang yumakap sa kanya ng mga sandaling iyon. Tinitigan niya ang malaking gate na nasa harapan niya. Ilang sandali pa ay inihakbang na niya ang mga paa patungo roon. Nang tuluyan na siyang makalapit ay bahagya lang niyang itinulak ang iyon at bahagya na iyong bumukas.
Sa nanlalamig na mga kamay ay may puwersa na niyang iyong tinulak. What made her speechless was the eerie feeling enveloped her when she was already inside the front lawn. Larawan iyon ng magandang tahan na dinaanan ng malupit na trahedya. Tila sapat lamang ang anim na taon na walang sino mang naglakas ng loob na pasukin ang lugar na iyon. Everything in the place was ajar.
The pool was half empty, nakikinita niya ang mga itlog ng lamok na namamahay roon. She can still recognized her bike being parked at the side of it. Nakikita rin niya ang mga matatagos nga damo na tumabon na sa tiles na naging passage papunta sa bahagi ng pool mula sa pintuan sa gilid ng bahay.
She roam her eyes around her. Nang maukit ang bagong larawan iyon sa isip niya ay nagsimula siyang lumakad patungo sa malaking pintuan ng bahay.
Yumuko siya at tiningnan ang mga paso na naroon. She tried to look for a particular key. Nang makita niya ang hinahanap sa ilalim ng isang paso ay pinakatitigan niya iyon. She remembered placing the key there for the first time. Naaalala pa niya ang naramdaman niya sa mga panahong iyon. She was happy. It was her first morning of being a wife. Inilagay niya iyon doon habang hinihintay siya ng dating asawa sa kotse nila. They were going to their honeymoon that time.
Ikiniling niya ang ulo upang mawaglit ang alaalang iyon sa isipan niya. Ipinasok na niya sa keyhole ang susi.
Dahan dahan siyang pumasok roon. Humakbang siya papasok sa loob ng bahay.
The house is almost still the same. Mula sa pinaglagyan ng mga sofa at mga mababang tokador. Maliban sa mga antique na kagamitan ay wala na ang mga appliances na dati ay naroroon. What she is seeing now is the perfect example of an abandon place. Tila may mabigat na bagay ang dumagan sa dibdib niya.
She can still saw the broken glasses. She remembered herself that night giving all her might to throw everything around her. She still remembers how painfully bleed her fingers out when she did that. Naalala rin niya ang sakit na naramdaman niya noong gabing iyon. She never cried all her life like how much she cried that night. Kung paano sinira ng gabing iyong ang pag-ibig na pinaniwalaan niya. She remembered whimpering that night like a lost puppy. She remembered waking up the next morning bleeding. Hindi niya naramdaman na humihingaw ang mismong katawan niya sa sakit dahil sa nasasaktan ang dibdib niya.
She mourned for a life she lost that night. Kung hindi pa siya pinuntahan ng kakambal niya sa umagang iyon at matangpuang walang malay ay hindi niya malalaman na buntis siya at nakunan na pala siya.
Humugot siya hininga at pilit na pinigilan ang mga luha na nagbabantang umagos sa mga mata niya. Sa loob ng anim na taon ay nagdalamhati siya.
"You saying you're okay, but you're not," Naaalala niyang palaging sinasabi ng kambal niya.
"I think all you have to do is to go back to that place and let yourself be free. Ask yourself for forgiveness. You just have to stop hating them. Forgive yourself for losing the baby."
It was what Clayton- her boyfriend- used to say.
Hindi niya maalala ang mga gabi kung kailan hindi siya tumangis dahil sa pagkawala ng anak niya.
She cursed him. She cursed the father of her child. Hindi niya maisip na darating siya sa puntong kamumuhian ang dating asawa.
Naalala niya nang muling nagtagpo ang landas nila. Ilang gabi ang ang nakararaan.
She was enjoying her time with Clayton's friends.
She knew something was wrong that night. May ilang sandali siyang nagalinlangan siyang sumama sa mga ito. She thouht as if that night will not be a good night. But Clayon's friend were foriegn to the place. Inobligar niya ang sarili sapagkat siya lamang Filipo na kilala ng mga ito.
Ilang oras pa lamang silang dumating sa bar nang bigla siyang kinalabit ng isa sa kasama nila.
"A handsome man is checking you out," naalala pa niyang ani nito.
A handsone man indeed. At walang iba kundi ang kanyang dating asawa.
She remember the spang of pain that hit her that very moment.
Ilang sandali rin siyang namangha sa damdamin na sa mga panahon iyon.
She realized she missed him. Ngunit bago nanaig ang pangungulila ang agad rin nanumbalik sa isipan niya ang nangyari mahigit anim na taon na ang nakakaraan.
Pilit niyang ipakita rito ang pagkamuhi na matagal niyang inalagaan sa puso niya. She let herself loathed him.
When she found out that she lost a child, wala siyang ibang naramdaman kundi poot.
"Hindi siya magiging masaya.They will never be happy."
Naaalala niyang tangis sa mga salitang iyon.
Alam niyang dadating ang araw na magkikita sila ang dating asawa. The other night was too soon.
She wanted him to see her okay. Gusto niyang ipakita rito na masaya siya. Na nagmamahal na siya ng iba. She wanted him to see that she can loved another man than him.
Tila naman ay umayun sa kanya pagkakataon nang bumalik si Clayton sa mesa nila at tila lasing na.
He kissed her. May ilang sigundo rin siyang nag-atubiling tumugon sa marahas na halik ng nobyo. But thinking that her ex-husband was looking, she returned the kiss with the same passion. Hindi siya ganoon ka agresibo sa ganoong bagay. At nirerespeto iyon ni Clayton. He was never aggressive to her. Only when he's drunk. Na sa tuwinay palagi nilang pinag-aawayam.
It was after the kissed that she looked at his ex-husband and found him busy with his own drink. Mabilis siyang tumalikod rito ng muli itong bumaling sa pwesto nila.
Without a second thought ay nagaya siya sa mga kasama na umalis na at maghanap ng ibang komportableng lugar.
Naramdaman niya ang pagvirate ng cellphone niya.
Let's eat outside. After my meeting.
Galing iyon kay Clayton.
Sure.
Sagot niya rito.
Dalawang taon pa lang ang relasyon niya sa nobyo.
Clayton was there for her when she was building her own career.
She is now a known wedding gown designer in London. Clayton's mom was her very first client.
It was Cora's third wedding. At dahil kilala rin niya ang mapapangasawa nito ay siya ang pinili nito na maging designer sa bridal entourage nito. Malaki ang naitulong ni Cora sa pagsisimula sa career niya. Cora was a known socialite. Maraming positibong komento tungkol sa ginawa niyang wedding gown para rito. Nagsimula iyon sa pagkilala sa kanya sa larangan iyon.
Ilang celebrity at mayayaman rin ang personal na lumalapit sa kanya para kunin ang serbisyo niya.
She was already on the prime of her career. Sa tuwina ay naging maganda ang takbo ng buhay niya nang lisanin niya ang bansang kinagisnan.
Tuluyan nasiyang nakarating sa living room ng bahay.
Muli ay tinitigan niya ang isang bahagi niyon kung saan ay natubunan na ng makapal na alibok.
Hinayaan niyang tumulo ang mga luha sa mga mata kasabay ang pagusal ng paghingi ng kapatawaran.
Tumangis siya na nauwi sa isang hagulhol.
YOU ARE READING
The One That Got Away 01 - Christmas Won't Be The Same Without Rachel
RomanceRachel loathed Sean. Kahit na ilang taon na ang lumipas ay hindi nawala ang poot na naramdaman ni Rachel para sa asawa. Sean loved Rachel. Huli man siya ay alam niyang minahal niya ang asawa. Kahit na nakikita niya rito ang pagkamuhi nito sa kanya. ...
