Woensdag, 7 maart 1685
- Geboortedag Viktor Kadinski
… … …
… … …
… … Het is hier zo warm. Ik kan hier wel voor eeuwig blijven.
… … …
… … Ik weet dat het niet kan. Maar hier is het perfect.
… … …
… … …
… … Terwijl ik hier in mijn moeders buik zit, is er niets aan de hand. Hier kan mij niks gebeuren, want ik ben veilig.
… … …
… … Het zal niet lang meer duren. Ik voel het al een beetje. Mijn hoofd begint pijn te doen. Ik beweeg mijn arm, mijn been… Ik voel het bewegen van mijn moeder. Ik voel alles. Als ze loopt, als ze gaat zitten, als ze over haar buik streelt…
Ik voel alles.
Ook de pijn.
Het wordt steeds heftiger, ik kan er niets aan veranderen, maar ik moet hier weg. Het is hier niet meer perfect, want het doet pijn. Ik moet hier weg, nu!
Een lichtflits is het enige wat ik zag. Ik hoorde veel, maar tegelijkertijd niks. Ik zag veel, maar tegelijkertijd niks. Ik wist waar ik was, maar ik wist ook niet waar ik was. Ik voelde de warmte van mijn moeder dichtbij me. Het was de allereerste keer dat ik mijn ogen opendeed, de allereerste keer dat ik de koude winterlucht inademde.
Het was de allereerste keer dat ik alleen was.
Alleen op deze wereld.
Ik had geen idee wat ik om me heen zag. Allerlei rare vormen. Dingen die ik nog nooit eerder had gezien, maar wat ik ook merkte, was dat het pijn deed om te zien. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet beschrijven, maar ik had hiervoor nog nooit mijn ogen gebruikt… Het zal wel wennen zijn, maar het doet daarom niet minder pijn!
Ik probeerde wat te zeggen en hoorde mezelf geluid maken… Ik probeer het nog een keer! Ik hoor mijn eigen geluid! Ik probeer te schreeuwen! Ik schreeuw zo hard, dat ik ervan schrik… Heel even ben ik stil, want m’n keel doet zeer van het schreeuwen… Misschien is het beter als ik stop.
…
…
…
Ik weet niet wat er om me heen gebeurd… Maar ik wordt er erg moe van. Elk moment dat ik m’n ogen dicht doe, voelt fijn. Ik denk dat ik mijn ogen maar even dichthoud…
