Maandag 12 maart, 1696
- Viktor Kadinski, 11 jaar
Nadat ik de hardhouten deur van het gebouw achter me sloot, keek ik naar de lange kasten die tegen alle muren stonden. Ze waren allemaal volgeladen met zwaarden, musketten, messen, kruittasjes. Om mij heen beenden soldaten door elkaar heen, terwijl ze commando’s naar elkaar schreeuwden. Terwijl ik met m’n rug tegen de binnenkant van de deur geplakt stond, werd ik opgemerkt door een soldaat, die zich gelijk omdraaide en naar een kast liep. Nadat hij een aantal voorwerpen uit de kast had gegraaid kwam hij terug en overhandigde me een mes, een klein zakje gevuld met iets wat aanvoelde als zand, een zakje met bolvormige voorwerpen en een percussiepistool.
Soldaat: “Rot op naar buiten en maak jezelf nuttig!”
Viktor: “Da Kommissar!” – Ik stak het pistool in mijn riem en liep terug naar buiten. Toen ik weer buiten was, hoorde ik opnieuw explosies in de verte. Dit maal hoorde ik de harde, doffe klappen steeds sneller achter elkaar. Het tempo ging omhoog.
Ze kwamen dichterbij…
Kommissar Jussar: “Rekruut! Ik zie dat je je wapen in ontvangst hebt genomen!”
Viktor: “Da, Komrad Kommissar!”
Kommissar Jussar: “Voeg je bij de rest van de troepen daar ginds op de muur!” – De man wees naar een hoge toren die boven de muur uitstak. Ik rende er zo snel mogelijk naartoe.
Ik was nog niet halverwege de lange wenteltrap omhoog, of ik was compleet buiten adem. Dit kwam echter niet door een slechte conditie of de ijle, koude winterlucht. Het waren de zenuwen. Ik was ontzettend gespannen merkte ik. Ik hield mijn hand op en zag hem heftig trillen, terwijl ik het niet koud had.
Viktor: “Het gaat zo wel weg…”
???: “Tegen wie praat je?”
Naast mij stond een jongen op de trap. Hij was minstens twee koppen groter dan ik, ik schatte hem net twintig winters oud. Ik zag aan zijn ogen, dat hij ook erg gespannen was.
Viktor: “Tegen mezelf. Ik heb geen idee wat er gaat gebeuren…”
???: “Ooh ik wel! Bereid je maar voor. Het is eindelijk zover.”
Viktor: “Hm?”
???: “Moskou wordt op dit moment aangevallen door het leger van Igor ‘Zavoyavotel’ Vasili. Elke man die ouder is dan 12 wordt ingezet om te vechten, de vrouwen zijn benoemd tot dokters en zetten overal in de stad medicijntenten op om de gewonden te verzorgen.”
Viktor: “Hoe weet je dit allemaal?”
???: “Tsja… Laten we zeggen dat ik hier en daar wat mensen afluister.” – De jongen lachte alsof er niets aan de hand was. Alsof we deze dag zouden overleven. Alsof we niet zouden sterven vandaag.
Sterven.
Net als Vader.
Een seconde dacht ik terug aan het moment dat Vader zijn laatste adem uitblies. Het gaf me een koude rilling over mijn rug.
Nee,
