ဆႏၵေတြ ျပည့္ဝတယ္ဆိုတာ
လြယ္ကူတဲ့အရာမဟုတ္
အထူးသျဖင့္
ကြၽန္ေတာ့္လို လူကိုေလ...
မည္သူကိုမွ ကိုယ့္ဆနၵကို
ထုတ္ေျပာခဲ့ျခင္းမ႐ွိ
ေက်ာင္းထဲက သစ္ပင္ႀကီးက လြဲလို႔ေပါ့...
အဲဒါဆို
ကြၽန္ေတာ့္ဆႏၵေတြျဖည့္ဆည္းေပးတာ
အဲဒီသစ္ပင္ႀကီးပဲလား...
ကြၽန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕
တစ္ခုတည္းေသာ တိုင္ပင္ေဖာ္
ရင္ဖြင့္ေဖာ္ လိုခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြကို
ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားဖူးတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ
ေနရာက
ေက်ာင္းထဲက သစ္ပင္အႀကီးႀကီးတစ္ပင္သာျဖစ္သည္။
~~~~~~~~~~
မနက္ခင္းေတြဟာ ႏိူးစက္မလိုဘဲ ႏိူးထတတ္ခဲ့တာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာပီျဖစ္သည္။
အတိအက်ဆို ငါးႏွစ္။
ဟုတ္တယ္ ငါးႏွစ္.....
တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ခဲ့သည္ကလည္း ငါးႏွစ္႐ွိခဲ့ၿပီ။
႐ႈပ္ေထြးလွတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ရစ္ခဲ့နယ္ဆိုတာ အေတြးထဲေတာင္ တစ္ခါမွမေတြးဖူးခဲ့။
ငယ္ငယ္တည္းက အရာရာကို လိုတိုင္းတရခဲ့ဖူးတဲ့ ဘဝဟာခုေတာ့ အိမ္မက္တစ္ခုပမာ။
တစ္ဦးတည္းေသာသား ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ မိဘေတြအေပၚဆိုးႏႊဲ့ခဲ့ကာ တစ္မ်ိဳးလံုးရဲ႕ ခ်စ္ခင္အလိုလိုက္မႈကိုလည္း တစ္ဦးတည္းပိုင္ ရခဲ့သည္။
ဒါေပမယ့္လည္းေလ ဆယ့္ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့ အရြယ္မွာ တစ္ဦးတည္းထားခဲ့တဲ့ အေဖနဲ႔ အေမကိုလည္း လံုးဝမေက်နပ္မိ။ ဘာေတြကို ယံုၾကည္ပီးတစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ရက္ရတာလဲ။
ကားတိုက္မႈဆိုတဲ့ အျဖစ္ဆိုးႀကီးမွာ ကိုယ့္ကိုလည္းေခၚသြားသင့္သည္ေလ။
အနည္းဆံုးေတာ့ အားငယ္စြာတစ္ေယာက္တည္း မက်န္ခဲ့ရေတာ့ဘူးေပါ့။
ခုေတာ့.....
တစ္ေယာက္တည္း.....
တစ္ကယ္ကို တစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ခဲ့ရသည္။
မိဘေတြ ႐ွိခဲ့စဥ္က သိုင္းဝိုင္းခဲ့ၾကသည့္ အမ်ိဳးေတြဟာ ခုေတာ့ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးရမည္ဆိုး၍ မသိဖာသာေနၾကသည္။
