Arkadaşım sırtımı sıvazlıyor. Bu samimiyet içimi yakıyor.
"O da böyle sevgi dolu, şefkatliydi." Kablolarım bu kelimeleri söylemek için zorlanıyor. Aksini iddia ediyor, boğazımdaki yumruları sertleştiriyordu.
"Bunlar geçecek, Yoongi. "
"O öldü, dostum. Annem öldü." Kirpiklerimin ucundan damlalar süzülüyor, bir acı süzülüyor zihnimin tenha köşelerinde. Başımdan aşağı ölümler dökülüyor. Bir kalabalık geçiyor zayıflıklarımdan, ama sesim hiç çıkmıyor. Bağırıyorum, duyulmuyor hiç kimse tarafından.
"Annem öldü, dostum. Ağır düşüncelerim ve ben, burada başka kimse yok. Kaldıramıyorum, gölgelerim beliriyor sözcüklerimin kenarlarında. Bu gölgeler bağırıyor, fakat hiç sesi çıkmıyor."
