Доод давхарт эр эм 2 хүний хэрэлдэх чимээ дуулдана. Гэхдээ би үүнд оролцохгүй.8 жил энэ хэрүүлийг сонссондоо аль эсвэл тэд надад хамаагүй дээ ч биш. Зүгээр л хэнд ч төвөг удахгүй өрөөндөө байх нь миний үүрэг учраас.
Цаг харвал оройн 8 цаг өнгөрчээ. Дэлхийг хар өнгө нөмөрч энд тэндгүй анивчих өнгө өнгийн гэрэл цонхоор минь тусаж харанхуй өрөөг минь гэрэлтүүлэхч хангалтгүй. Норж үрчийсэн цаасан дээр түүнийг зурж эхлэв. Тэр хэтэрхий төгс харагддаг. Нүд нь хамар нь үс нь шанааны яс нь гээд бүх зүйл нь төгс гэвч тэр намайг мэдэхгүй.
Хаалга нүдэх чимээ миний бодлыг сарьнуулж цочсондоо золтой л сандалнаасаа уначирсангүй.
Х.аав: Аленн миний хүү хаалгаа онгойлго.
Ярианаас нь сонсход тэр дахиад л уучихаж. Тэгэхээр надад одоо хэдхэн л сонголт бна. Нэгт хаалгаа онгойдгоод өөрийн хүслээр зодуулах 2т хаалгаа түгжээд эвдэх хүртэл нь хүлээх. 3т өмнөх шигээ зугтах. Би 3г байнга сонгодог. Зугтаад 7 хоногын дараа гэртээ эргэж ирэхээр энэ хүн байдаггүй. Магадгүй уураа гаргах хүн олдодгүй болохоор гарч тааралдсан болгондоо яаж амьдрах талаар зааж болохгүй бол нудрага зөрүүлэх энэ л тэрний хийдэг ганц ажил. Арчаагүй гахай. Амандаа үглэн үүргэвчиндээ хэрэгтэй гэсэн зүйлсээ хаман чихсээр цонхоороо гарах гэтэл гацчихав. Үгүй ээ үгүй одоо л биш гуйя онгойгоочдээ.
Ард хаалга саван онгойж өрөөг маань кордорын гэрэл гэрэлтүүлэв. Сандарч бас айсандаа цонхоо хүчтэй өшиглтөл онгойчихов. Бурхны минь аврал яг үсрэн гарах гэж байтал үүргэвчнээс минь нэг зүйл татан буцаад намайг тэр нэг тамын тогоо луу чирчихэв.
Х.аав: Хаачих гээд байгаа юм?
Би:....
Х.аав: хаашаа явах гэж байгаа юм? Намайг энэ гэрт ганцааранг минь үлдээгээд хаашаа зугтах гээв? Чиний ээж чи бүгд таарсан хульчигарууд. Бүгд л зугтахаа түрүүлж бодоцгооно.
Би: Тэр эмэгтэй явчихсан уу?
Х.аав: Чи сая юу гэсэн бэ? Тэр эмэгтэй гэв үү?
Би: Тиймээ. Тэр эмэгтэй таны хүүхэлдэйхэн чинь.
Х.аав: Хахахаха. Чи надад таалагдаж бнаа. Юу гээч би чамайг өнөөдөр зодохгүй ээ. Харин... тэр ингэж хэлээд тэлээгээ мулталж эхлэв.
Би: Харин яана гэж?
Х.аав: Ингэнэ.
Ширээн дээр намайг доош харуулан хэвтүүлээд хувцсыг минь тайлах гэж оролдоно. Би юу ч ойлгохгүй шокны байдалд орчихов. Хараал идсэн өмхий гахай. Гэнэт ухаан минь орж ширээн дээрээс босох гэтэл намайг дараад буцааж хэвтүүлээд " Яасан айж бна уу?" юу ч дуугарч чадалгүй зүгээр л босох гэж хичээж байв. Үнэхээр их айж бна. Хэн нэгэн болиулаачдээ. Гуйя.
Х.аав: Дахиад л уу? Дахиад л уйлж айж арчаагүй царайлж бнуу? Мммм. Үргэлж л уйлж байх юм. Хэзээ уйлахаа болих юм бэ? Чих рүү минь орилог хашгичаж уурлах нь зүрхийг минь хагалчих дөхөв. Би үргэлж уйлдаг энэ үнэн гэхдээ үүнийг тэр эмэгтэй мэдэхгүй. Учир нь энэ түүнийг гарсны дараа байнга бараг л өдөр болгон надаар өөрийгөө зөв бус үйлдлээр хангадаг. Хөрш айл гадаа алхах хүмүүс сонсдогч нэг ч удаа зүгээрүү гэж асууж байгаагүй. Энэ тийм л газар. Нэг мэдэхэд нулимс минь түүний зурган дээр дусжээ. Харамсалтай юм. Чи түүний оронд байдгүй нь харамсалтай.
Чихэнд өөдгүй гахайны амьсгаадах чимээ сонсогдох бүрт дотор муухайрч бөөлжис цутгана. Өвдөлт ихсэх ч энэ дуусах болоогүй.
Намайг дээш өрөгсөөр өөр лүүгээ харуулан хийж эхлэв. 2 гарнаас минь барьж уруулан дээр минь зогсоо зайгүй үнсэх ой гутмаар. Одоо тэсэхгүй нь хөлөө хавьчин шүдээ зуух үед л болив. Амьсгаа аван улайн хавдсан гарнаасаа барин юу хийхээ мэдэхгүй газар сууж байтал.
Х.аав: Эсэргүйцэл үзүүлэд байга юмуу? Чи мэднэ дээ зөрүүд хүмүүс юунд ч хүрэхгүй.
Би: Одоо хангалттай би явмаар бна. Хэтэрхий их өвдөөд ядраад бна. Би ямар ч буруу зүйл хийгээгүй хэрнээ ингэх чинь шудрага бус юм.
Х.аав: Чи буруугүй гэдгээ яаж мэдэж байгаа юм? Чи энэ гэрт ирээгүй бол чиний хэлээд байгаа тэр эмэгтэй орой болгон уйлахгүй байсан юм за юу. Чи тийм л ариухан юм бол эртхэн шиг зайлаад өгөхгүй яагаав. Ухаантай царайлах хэрэггүй. Чамайг дуртай байдгыг чинь мэднэ. Хэрвээ үгүй байсан бол чи аль хэдийнээ явчихсан байгаа байлгүй. Тэр инээж бна. Үнэхээр үү инээж чдаж байгаа хэрэгүү. Доороос хайрах хүйтэн шал бүр л хүйтэн болоод намайг бараг л хөлдөөгөөд хөдөлгөөнгүй болгочихсон аятай. Юу ч хийж чадахгүй байгаа юм шиг. Адгын мэдрэмж. Хэрвээ тэр нэг сэтгэл татам хүн намайг өөртөө дурлуулаагүй бол зугтчих байсан юм.
Өөдгүй гахай над руу дөхөж ирэн миний өмнө зогсон "дээшээ хар" гэж хэлэв. Би яах гэж байсанг нь мэдэж байсаг болохоор харах шаардлага алга. Ирүүнээс минь хүчтэй өргөн өөр лүүгээ харуулан инээсээр миний нүүр лүү шүлсээ хаячихав.
Х.аав: Амаа ангай.
Мэдээж би ангайхгүй. Шүдээ зуун байж амаа анхайгүйг хичээн тэвчээр заав ч тэр ангайлгаж чадчихав. Хамарнаас минь чимхэн амьсгалж болох нүх сүвийг минь таглачихсан. 30 сэкунд л тэссэн байх. Амандаа ангайн амьсгаа ч авж амжаагүй байхад өөрийнхөө бүдүүн том эрхтэнг амруу минь чигчихэв. Улайн хоолойнд минь тулж гахан цацах ч тэр болихгүй.
Нус нулимсандаа холилдон дуусахыг нь хүлээнэ. Гэнэт тэрний гар суларч намайг тавьчихав. Гайхан дээш хартал тэрний нүүр даган цус урсах агаад Хойно нь нөгөө эмэгтэй гартаа архины хагарсан шил барьчихсан над руу жигшсэн харцаар ширтэх ч энэ надад хамаагүй одоо би зугтаж болох байх.
