So yun. Going back to the flow of the story. Since October 7 onward mas tumindi ung samahan namin. Ewan ko ba kung anong elememento ang nagpatindi pa ng samahan namin. Araw araw Masaya, araw araw kwela. Parang bawat oras eh a moment to remember.\
October 23 pa ang birthday ni grandma Princess pero 2nd week pa lang nag celebrate na. as in formal party talaga. Sweet 16 nya kasi, with 16 roses and 16 candles. Syempre kasama kami dun, un nga lang kami lang nila marti at Julia ang nakapunta malayo kasi bahay nila Dave at alianne ee. So ayun message message pa talaga like,
“though we’re miles apart always remember that we will always be here for you no matter what happens JEMPAD loves you”
“we wish you all the best in life, studies, love and career”
“mahal na mahal ka namin, ditto lang kami palagi para sayo”
Short yet sweet and meaningful messages naman yun. And we mean it. Mahal kasi talaga naming si grandma ang saya kasi nya kasama, tawa ka lang ng tawa at hindi talaga uso sa kanya ang salitang “behave” ang kulit kulit nya pero instead of being annoyed, mapapangiti ka talaga :)
mga ilang araw pa, malapit na ang sembreak, october 21,
“Elijah, iniisip ko kung ngayon na kita papabyahehin at si ate ja mo eh icoconfine may thypoid. Mag ayos ka na ng mga gamit mo” si mama nagtext ano bay an sa 27 pa dapat ako magpapamanila para mag exam sa UST ee. Napaaga tuloy.
“guys baka mamaya na daw ako magpamanila sabi ni Mama” tinext ko na sila. Sanay kasi kaming nag jajam muna bago may umalis na isa ee, gano man yan katagal o kadali.
“bakit an gaga maabsent ka pala?” common question nila
“oo, may sakit si ate ja ee. Kailangan ko na magpamanila.” Inexplain ko sa kanila. Alam na nila un. Kapatid ko un ee syempre go na agad ako.
Pero nung gabi, pag kauwi ni mama.
“ma nakagayak na ako. Mabyahe ako?”
“hindi na, bukas na at baka sumama ako” wooh bukas. May time pa silang pumunta dito.
“guys bukas na daw pala kami mapamanila ni mama.” Text ko ulit sa kanila
“ayy eh di okay. Punta kami jan bukas. Sabihin mo sa kanila. May sasabihin pati ako” –texy ni Dave. At ano naman kay yun? Sh*t feeling ko about dun sa pag punta nya sa US. May citizenship application na kasi sya, andun kasi ung mama nya( sa birth certificate na tita nya pero hini un ung biological parents nya). Psh wag naman sana
“ano yun?” tanong ko
“bukas na, para isahan. Text mo na lang sila” fine! Eh di itext
“guys punta daw kayo dito sa bahay bukas sabi ni Dave. May sasabihin daw pati sya, seryoso ata”
Nag joke pa yung iba. Kesyo dying. Ewan basta un ung nasesense ko.
The next day, hapon dumating na sila. Bumili na ng foods to eat food trip ang drama namin kapag tumatambay dito sa bahay ee. And I was so excited and really looking forward for what he will going to say.
“so Dad ano na nga ba yung sasabihin mo? May feeling na kasi ako”
“ano ano?”
“aalis ka na? kelan?”
“hindi,kasi tumawag si mama, ayos na daw ung papers ko aalis na ako sa april or march”
“!@#$%^&* mo! nakaakinis ka talaga!” umiiyak na talaga ako. Kung sa kanila wala lang, sakit ee ewan. Damang dama ko. Nakakainis! Sinasabunutan ko na talaga sya, binubugbog, kinakagat. Lahat na!
“araaay ko! Tama na!” sumisigaw na sya grabe ang higpit na talaga nung sabunot ko sa kanya at ayaw ko na talaga syang kausapin kaya nanahimik na ako
Ang bigat sa pakiramdam, ang bigat na ng atmosphere sa bahay. Ilang oras lang umalis na din sila. Cursed day is cursed day talaga, nakakainis nakakabwisit. Masyado na akong naghold on kaya ang hirap na ilet go. 180 days and he’ll be leaving, magbibirthday pa naman ako ng april 9, pano un? Wala sya? Psh
Sad na GM ang sinned ko ngayong gabi. Nagtext sya
“nak?”
“oh?”
“galit ka?
“bakit naman ako magagalit?”
“eh kasi nga aalis ako.”
“eh di umalis ka, para sa’yo naman yan di ba? Ano namang magagawa ko? Kung di ba ako papayag mapipigilan ka? Hindi naman di ba? Desisyon yan ng pamilya mo na para din sa future mo, anong magagawa ko? Sa paanong paraan ako magagalit? Anong karapatan ko? Hindi naman ako bumubuhay sayo”
“haay sana di ko na sinabi kung alam kong magkakaganyan ka”
“kung hindi mo sinabi agad eh di mas lalong nag wala ako”
“kesa naman ganyan, hindi na lang sana”
“ at kelan mo sasabihin pag paalis ka na? ung tipong pupunta ka dito sa bahay para magpaalam na aalis ka na?! okay lang. okay lang ako. Naiintindihan ko”
“okay lang tapos ganyan”
“hahayaan ko na nga lang madali lang naman makamove on”
“ganun pa rin naman ee, chat, text, skype, kahit magastos sa load itetext pa din kita”
“wag na din para di ako mahirapang mag adjust nasanay na akong anjan ka palagi tapos bigla kang mawawala. Kaya naman ee. Para din un sa betterment ng future mo, mas Masaya un. Mas maganda, may maachieve ka”
“ayaw ko dun mag aral, dito ako mag aaral, di ako magsstay ng matagal dun hindi ko kaya”
“okay lang mas maganda dun nasayo na ung opportunity wag mo ng bitawan”
“ayaw ko nga dun dito ako magaaral kahit anong mangyari”
“okay”
“bakit ganyan? Grabe”
“ano?”
“bakit sad? Umiiyak ka pa rin? Tama na!”
“hindi na, wala na akong magagawa. Sus”
“tsk. Wag na ngang sad, babalik naman ako di ba?”
“oo nga”
“grabe, di ko naman kayo iiwan ee”
“okay”
“ee. Love kita”
“okay”
“tss. :( “
“oh bakit ganyan?”
“eh kasi sad ka din ee. Ayaw ko ng ganyan wag ka na nga kasing sad.”
“wala kang magagawa, parang ako walang magawa”
“ee, yaan mo na nga un. Basta po love ka ni daddy”
“okay good night”
That’s the long conversation, kahit naman pigilan ko sya wala naman akong magagawa ee. Simula sa araw na toh magsisimula na ang 180 days countdown ko.
