October 31 balik bicol na.
november 1 sementeryo ang tamabayan ko at ng pamilya namin umaga-magdamag-maghapon sanay na kami sa ganyang routine
pero two years ago medyo nagbago. may mga cold treatment na din kasi sa amin, maybe because we're all growing up. kaya half of my november 1 halos si Marti lang ang kasama ko.
"ang ulan naman ng november 1. nakakatamad mag layas."
"ano pa. pinapauwi na nga ako ni papa"
"huh? bakit?"
"wala kasing kasama si kapatid sa bahay aalis daw si papa"
"aa sige, punta tayo kay mama mo?"
there's a sad part. Marti lost her mother when we were 7?8? but the good thing is she's doing great and she knows that her mother is at peace with God.
"ee"
"sige na tara na"
"sige na nga"
kasama namin si ate yhen, pinsan ko sa father side at kinakapatid naman ni Marti. kaming tatlo originally ang magkababata. actually sila lang ee, sabit lang ako kasi pinsan ko nga si yhen.
pumunta kami sa puntod ng mama nya, lumingon ako sa paligid naghahanap ng mga kakilala. at ang nakita ko eh si Nica. bestfriend sya ni Dave, ang babaeng rason ng break up ni dad sa dati nyang girlfriend. at biglang ang dinapuan ako ng badvibes kaya umalis na lang kami.
11:45 umuwi na ako ng bahay, di gaya ng dati na umaabot kami hanggang gabi ng susunod na araw. bakakabore kasi ang ulan. pag dating ko sa bahay
*beep... ONE MESSAGE RECEIVED"
"aa Daddyko: nak dito ako sementeryo nyo :) san ka?"
oh shemaaaay! kakauwi ko lang! gusto kong bumalik!
"woah. nakakainis ka! late ka! kakarating ko lang dito sa bahay! waaaah~"
"ayy haha sayang."
"di ka kasi nagtext ayy"
"ee busy ee"
"kaya pa.tss. sige tulog na ko hanep ka. Late! haha good night. ingat ka. love po kita"
--walang reply--
zzzzZZZZZ
--2 days later--
resume na ng classes. magkikita na kami. ayan na. ang aga ko grabe. haha. nakita ko na sya. sabi lang ng puso ko
"dugdugdugdugdugdugdug" mabilis na tuloy tuloy. nagrurush ung dugo ko sa mukha ko. nararamdaman kong nagbublush ako at bigla na lang akong napangiti.
si julia dumating na.
"ano? confirmed or denied?"
alam ko na sa sarili ko ang kasagutan. si Dave na ang gusto ko, wala na akong maramdamang kuryente kay Dan. si Dave na, siya na.
"denied. masyado ko lang nga atang namiss. si dan pa din'
pero mas ginusto kong itago. mas maraming nakakaalam, mas gugulo ang utak ko at ang sitwasyon.
"sabi sayo ee. masyado mo lang namiss. di yan"
kilala ko yong babaeng toh di ako naniniwala na di nya alam ang totoo, halos magkasama na kaming lumaki, kabisado ko na ang takbo ng isip nito. alam ko na ramdam nya ako. maging si Marti at Princess, alam kong ramdam na nila. halata naman kasing napapagusapan na nila.
paano na nga ba?
