Gwastly Boyfriend

Kabanata 21: Pikachu

Trisha's POV

Naalala niyo ba na pupunta dapat kami sa Museum? Well, instead pumunta kami sa beach. Nagkaroon daw ng KONTING conflict sa field trip namin. Kaya instead of a peaceful Museum, we're in a deserted beach resort. Wala gaano tao rito, school days eh. Tatlong araw lang naman kami.

Imbes na kumukuha ng pictures ng paintings and sculptures, an dito ka, kumukuha ng litrato ng scenario ng alon, sun set at cave.

Yup. It's 4:30 pm na sa hapon. Nakaupo ako sa may sand ngayon. Low profile ako kasi, well yung nangyari kaninang umaga.

Nag-iisa ako ngayon. Ewan ko kung nasa tabi tabi ko lang si Xie. Pero yung nangyari kanina, baka kamuhian niya ako. Kaya wala pa kaming koneksiyon.

Binuksan ko ang cellphone ko. Ngumiti ako at background ko ang sea.

Selfie.

Teka. Na-nasasanay na akong kasama si Xie. May space kasi sa left ko, hindi dahil sa pagkakuha ko, feel ko na parang an diyan siya sa likod. Bumuntong hininga ako.

Find your happy place. Find your happy place. Find your happy place--

"Hmmm...Find your happy place..." ramdam ko ang yakap ng isang tao sa akin.

"Muntik mo na ako binigyan ng heart attack", sabi ko kay Lei.

"Gusto mo...sabunutan ko si Mandy? At saka yung babae isang cheerleader na si Amanda?", tanong niya habang inuugay ako.

Sabunot?

Alam niyo, hanggang SALITA lang siya. Sure, noong hindi pa kami magkakilala, halos problema rin ang nakakasalubong niya. Mahilig siya non, pero ngayon, not so much.

Ang masaklap, PABEBE siya.

"Huwag na. Sipain mo na lang...para EPIC", sabi ko.

"Yieh. Kahit man ganoon yung nangyari, napapatibay mo ang puso mo. Kung ako yun, iiyak ako kaagad. Lodi!", sabi niya at tinutok ang cellphone sa aming dalawa.

Smile.

Ang ngiti na nagiging taguan. Taguan ng mga problema, mga hindi kailangan na emosyon at nasasaktan na damdamin.

Just smile.

Nakakainis din kung minsan ang ngiti. Laging ngumingiti sa lahat ng problema kahit alam mo na bibigay ka din.

Alam ko kung ano ang gusto ng puso ko. Yun ang umiyak. Iyakan ang lahat ng nararamdaman at emosyon sa mga problema na kinakaharap.

"Lei...kung napupuno ang isip. Napupuno rin ang damdamin. Bibigay din ako."

"Eh, kahit na. Umiyak ka na lang then. Para at least, mabawasan yang narara--"

I gave in. She doesn't have to tell me twice. I cried on her shoulder. Umiyak rin siya. THAT' S what you call a FRIEND.

For me, she's my SISTER. I considered her a friend for a very long time. Ever since that day...

Bumitaw siya sa akin. Her tears are running. Alam ko kung ano sasabihin niya...

"Let's go drink!", yaya niya.

I knew it.

Yan. Yan lang ang hindi mo matatanggal sa kanya. Ang UMINOM, hindi tubig o juice, kundi wine.

"Okay. Let's go." sabi ko.

*-*

Uminom siya ng tatlong shots. Hindi ko pa natatapos tung isang glass, mag-oorder pa siya.