-Sesinde ki Yalnızlık-

-4.Bölüm-

Kimse kaybetmeyi yediremez. Hele bu sevdiğiniz, çok değer verdiğiniz kişiyse.

Artık elinizden gelecek bir şey kalmaz. Onun istediklerini yapmaya çalışırsınız. Gözü arkada kalmasın diye ama üzülen taraf bir yandan da siz olursunuz.

Adığınız kararlar sizi bir çıkmaza sürükler. Cevabını bilmediğiniz bir soruyu yanıtlamak zordur...

***

Karya'nın yanından ayrılalı yaklaşık bir saat olmuştu. Kendi başına kalması düşünmesi için hem iyi hem de kötü olmuştu.

İçimden bir ses onun yanında olmamın gerektiğini söylüyordu. Sonuçta aynı acıyı ben de tattım. Kaybetmek kadar hiçbir şey insana koymaz. Ben şu yaşıma kadar tek kalmasam da hep yanımda olan teyzem ve Koray vardı. Karya'nın ise yanında kimsesi yoktu.

Kendime pek itiraf edemesem de içimde ona karşı duygu besliyorum. Aşk kelimesi bana hep uzak gelmiştir ama bu hissettiklerim benim mutlu olmama sebep oluyor. Sanırım ilk kez mutlu olduğumun farkındayım ailemi kaybettikten sonra ilk defa bu duyguyu tadıyorum.

Karya

Geçen iki günün sonunda annemi mezarlığa o kara toprağa vermiştim. Ayak ucuna oturup en sevdiği şarkıyı mırıldanmıştım. Ne severdi o bu şarkıyı.

Şimdi ise toprağa dokunuyordum. Ben onun vücuduna dokunmaya kıyamazken onu kaybetmiştim artik kabullenmeliydim .İçime o kadar ağırlık çöküyorduki kendimi atsam bi uçurumdan anne senin yanına geliyorum desem sevinirmi ki

*****

Evin yolunu tuttuğumda kapının önünde Minayı görmeyi beklemiyordum. Birlikte yürüyerek sahile indik.

Oturduğumuz bankta sessiz sesiz birimizin bir şey demesini bekledik. İlk söze başlayan Mina oldu

-Bilmiyorum şuan neden senin yanına geldim ama senin yanında olmayı her şeyden çok istiyorum. Senin şuan ki durumunu çok iyi anlıyorum. Kendini yalnız hissetmeni istemiyorum.

-Yalnız olmadığımı biliyorum. Hayatımda sadece sen varsın. Değer verdiğim tek sen kaldın geriye. Şimdi bana söz vermeni istiyorum. Ne olursa olsun benim yanımda olurmusun?