Ragnarok - Het Einde Van Werelden

10 - Jormungand

De slang was enorm. Ik herinnerde mij dat Eliza iets had verteld over dat Jormungand, de Midgardslang, zó lang was dat hij de evenaar kon omvatten. De politieagenten en hun geweren haalden niets uit tegen de harde blauwe schubben van het beest. Het zeemonster leek een beetje op Smaug, de draak uit The Hobbit, maar dan zonder vleugels en blauw. Iedereen ging lukraak zonder plan op het monster af. Eliza wierp enkele messen naar de ogen, maar miste door diens wilde bewegingen, ik liet bliksem op Jormungand neerregenen, maar dat werkte niet door een slijmlaag, ... Het haalde allemaal niets uit. We hergroepeerden op een beschutte plek onder een luifel. "Heeft iemand een idee hoe we onze geschubde vriend wel kunnen verslaan?" vroeg ik. Eliza wilde met Jay-S, zoals ze hem noemde, gaan praten, maar dat raadden we af. Jemma stelde voor hem bewusteloos te krijgen, maar hoe wist ze niet. Toen kwam Olivaris met een geweldig idee. "Ik zal hem afleiden, zodat Max achter aan zijn hoofd kan gaan, en dan kan hij hem met de bolle kant van zijn hamer raken en bewusteloos slaan." Iedereen keurde het goed. Olivaris ging de kade op, en riep: "Hey! Jay-S! Kom eens hier, domme uit de kluiten gegroeide sla-AAAAAHHH!" De Midgardslang was al achter hem aangegaan.Ik deed mijn deel en sloeg op zijn kop. Het enige probleem was dat het hem enkel meer geïrriteerd maakte. Hij schudde me van zich af, maar toen hij dat deed, verscheen een stuk van zijn buik dat kwetsbaarder leek, en dat tot nu toe onder water was gebleven. Lena en Kaya, die goed aan het opletten waren, deden een meesterlijke zet: ze lieten beide een krachtige straal magie uit hun toverstok schieten. Die raakte het beest pal op de zwakke plek. Jay-S brulde, en Olivaris deed er nog een schepje bovenop door een diepe snee te maken. Hij besloot zich terug te trekken in de dieptes van de zee. De lucht werd weer blauw en het onweer ging voorbij. Voor de agenten bijkwamen van de schrik, verdwenen we weer. Die avond bestelden we pizza, om het te vieren. Maar raad eens wie het kwam verpesten? Thor! De partycrasher verscheen zoals altijd op het scherm uit Stormbreaker, dit keer met een grillig gezicht. "Goed gedaan. Jammer genoeg moet ik slecht nieuws brengen, het betreft Eliza's vader. Loki is weer boosaardig geworden. Hij ontvluchtte Asgard en doodde enkele wachters. Op een briefje dat hij voor ons achterliet stond dat hii zijn plaats in Ragnarok moest voorbereiden. Ik wil niet dat jullie achter hem aangaan, maar wel dat jullie voorzichtig zijn. Loki is niet voor niets de god van het bedrog." Het scherm verdween en Eliza stond er maar verdwaasd bij. Ik nam haar even apart en vroeg of ik kon helpen. "Mijn vader was eindelijk een lange periode goed geweest bij de goden. Nu is hij weer slecht geworden, en misschien kan hij mij wel beïnvloeden of zo ..." Ze zuchtte. "Dat laatste weet ik niet zeker, maar het kan. Ik weet wel dat er een boek bestaat over alle gaven en krachten van goden iver de hele wereld. Noorse, Griekse, Egyptische, ... Misschien vinden we daar ook een manier in om Loki te verslaan." We overlegden dit met de hele groep en daaruit besloten we dat Alex, Eliza en ik zouden gaan. Eliza vertelde dat volgens het verhaal het boek op Ogygia lag, het eiland waar Calypso, de tovenares, vroeger woonde. De vraag bleef hoe we er zouden raken. Daar had Andy een oplossing op. "Ik ben niet voor niets de zoon van de god van de reizigers." Hij knipte met zijn vingers toen we klaar waren en na een misselijkmakende ervaring stonden we wankelend op een wit strand. Er was geen teken van enkele beschaving. We gingen met z'n drieën op pad door het dichtbegroeide bos. Er liep een smal paadje door dat we volgden. Na een half uur hoorde ik iets ritselen en draaide ik me om. Het was maar een hond. Die kwispelde en rende een stukje verder, waar hij verwachtingsvol bleef staan. "Moeten we hem volgen?" vroeg Alex. Dat was wat we deden. Nog wat later zagen we een hutje staan op een open plek in het bos. We liepen er behoedzaam naartoe. Niet dat dat veel had geholpen, want halverwege viel er een net over ons hoofd, en vielen we in een diepe put. Duidelijk een teken dat hier iemand woonde. Twee silhouetten stonden nu aan de rand. De ene vroeg, op een bevelende toon: "Wie zijn jullie? Wat komen jullie doen?" De andere zei tegen de eerste dat we misschien kwamen helpen, of dat we waren aangespoeld. Ik doorbrak de stilte: "Ik ben Max. Dit zijn mijn vrienden, Eliza en Alex. We zijn hier inderdaad een dag geleden aangespoeld. Help ons alsjeblieft!" Mijn metgezellen keken me vreemd aan en ik fluisterde: "Wat als het nu geen halfgoden zijn? Ze mogen niets weten." Ondertussen overlegden de twee jongens. De tweede drukte op een afstandsbediening, en er kwamen ijzeren staven, als van een ladder, uit de muur. Daarop klimden we omhoog. Ze namen ons nog stevig vast en sleepten ons naar het hutje.