-PART 7-
[Ελπίζω να σας αρέσει και το part 7. Προσπαθώ να γράφω αρκετά για να το ευχαριστηθείτε <3. Ευχαριστώ για τα 200+ reads, πατήστε το αστεράκι, & αφήστε το σχόλιό σας, Τζο.]
Μαμά: ... Η Ελίζα!
Εγώ: Τι; Τι έπαθε;
Μαμά: Είναι βαριά άρρωστη. Το θέμα είναι ότι....... δεν θα νικήσει τη μάχη με την αρρώστιά της. Θα μας αφήσει αργά ή γρήγορα.
Εγώ: ΤΙ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες για τον επάνω όροφο, ενώ ταυτόχρονα τα γαλαζοπράσινα μάτια μου, επιτρέπουν στα δάκρυα να κυλήσουν. Μπαίνω στο δωμάτιό μου, και κλειδώνω την πόρτα. Θέλω να μείνω μόνη μου. ''Ελίζα, δεν μπορείς να μας αφήσεις. Δεν γίνεται.'' λεώ από μέσα μου. Μα θας μας αφήσει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Πρέπει να την επισκεφτώ. Θέλω να την δω για τελευταία φορά... Αντικρίζω μια φωτογραφία μας, στο κομοδίνο μου, και τα δάκρυα κυλούν πλέον σαν χείμαρρος. Θα την αγαπάω για πάντα. Κι εκείνη θα με αγαπάει και θα είναι πάντα δίπλα μου, κι ας είναι μακρυά. Αλλά θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να την επισκεφτώ έστω και στο νοσοκομείο. Να ακούσω για τελευταία φορά την φωνή της. Να την αγκαλιάσω για τελευταία φορά. Να μιλήσουμε -αν μπορεί- για τελευταία φορά. Θα την αναγκάσω να χαμογελάσει, ώστε να δω αυτό το υπέροχο χαμόγελό της για τελευταία φορά. Να την κοιτάξω για τελευταία φορά. Να συναντηθούν τα βλέμματά μας για τελευταία φορά...... Και επειδή ξέρω ότι θα είναι η τελευταία μας αγκαλιά, θα την αγκαλιάσω όσο πιο σφιχτά μπορώ, και θα της υπενθυμίσω πόσο την αγάπησα, την αγαπώ και πόσο θα την αγαπάω ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...
Κοιτάω με επιμονή το ψαλίδι πάνω στο γραφείο μου. ''Όχι Άνν. Δεν θα κάνεις τέτοιο πράγμα. Σκέψου λίγο. Νομίζεις πως η Ελίζα θα ήθελε ποτέ να κάνεις κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια.'' είπε το υποσυνείδητό μου, και τελικά πείστηκα. Θα την στενοχωρούσα πολύ αν έκανα κάτι τέτοιο. Το ξέρω. Κι ας μην το μάθαινε ποτέ, θα την πλήγωνα.
Εγώ: Ελίζααααα! Πάρε με μαζί σου στον άλλο κόσμο, σε παρακαλώ. Μην με αφήσεις μόνη εδώ, να περιτρυγυρίζομαι από υποκρισία, ψέματα, διπροσωπία και προδωσίες. Ποιος θα με προστατεύει τώρα; Ποιος θα με προστατεύει από τα άτομα που θέλουν το κακό μου; Ποιος θα μου δίνει συμβουλές; Ποιος θα μου προσφέρει τέτοιες, γεμάτες αγάπη, αγκαλιές;
_______________________________________
Ξυπνάω το επόμενο πρωί, και μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου έχουν σχηματιστεί, λόγω των δακρύων χθες. Έχω συννενοηθεί με την μαμά μου, θα επισκεφτώ την Ελίζα απόψε το απόγευμα. Στη σκέψη ότι μπορεί από στιγμή σε στιγμή να μας εγκαταλείψει, κυριέυει κάθε σημείο του σώματός μου φόβος.
