-PART 13-
[Εύχομαι να σας αρέσει η ιστορία και το part 13. Συγγνώμη για την αργοπορία και ευχαριστώ που το διαβάζετε <3 Πατήστε το αστεράκι και σχολιάστε <3 ]
Γουρλώνω τα μάτια μου κοιτώντας στο χέρι μου, και παίρνει το χέρι του προς το μέρος του. Πάει να με αγκαλιάσει, αλλά δεν τον αφήνω. Απαιτώ να μάθω τι συμβαίνει. Και πολύ φοβάμαι πως ξέρω.
Γρατζουνιές, πληγές και μελανιές κυριαρχούν στο εσωτερικό του δεξιού του καρπού, και από την εξωτερική πλευρά. Είμαι σίγουρη. Αυτοκαταστρέφεται. Εκείνος τα προκάλεσε αυτά τα σημάδια. Για κάτι θα στενοχωρήθηκε.
Σεμπάστιαν: Ας το αφήσουμε αυτό.
Εγώ: Δεν πρόκειται! Γιατί αυτοκαταστρέφεσαι βρε Σεμπάστιαν; Γιατί; Γιατί στενοχωρήθηκες;
Σεμπάστιαν: Αγάπη μου, τι λες; Ούτε καν. Δεν χαρακώθηκα (αυτοκαταστράφηκα) κι ούτε πρόκειται.
Εγώ: Τότε; Τι έγινε;
Σεμπάστιαν: Χτύπησα άσχημα. Κόπηκα από το γυαλί που είχε το παράθυρο. Γι' αυτό δεν σε επισκεπτόμουν. Γιατί συνεχώς βρισκόμουν κι εγώ στα νοσοκομεία.
Εγώ: Γιατί δεν μου το εξήγησες από την αρχή; Εγώ νόμιζα πως με παράτησες.
Σεμπάστιαν: Δεν πρόκειται να στο έκανα αυτό. Είσαι η ζωή μου. Δεν θα άφηνα την ζωή μου.
Με αγκαλιάζει, και επιτέλους ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου. Έχω μέρες να χαμογελάσω. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος για να χαμογελάσω. Η κούραση κυριαρχεί σε κάθε σημείο του σώματός μου. Τα οστά μου πονάνε, και αυτό που χρειάζομαι τώρα είναι ένας βαθύς ύπνος. Ξαπλώνω, κλείνω τα κουρασμένα και βαριά βλέφαρά μου, και αφήνω τον Σεμπάστιαν να με χαϊδεύει. Προσπαθώ να κοιμηθώ, ώσπου μπαίνει μια νοσοκόμα, και μας πληροφορεί ότι θα φύγω από το νοσοκομείο την επόμενη μέρα. Ο Σεμπάστιαν μου χαμογελάει και μου ψιθυρίζει σιγανά ''Υπομονή! Μία ημέρα είναι, θα περάσει.'' Ας προσπαθήσω να κάνω υπομονή, λοιπόν.
__________________________________
Είναι τρεις το μεσημέρι, και βρίσκομαι επιτέλους στο σπίτι μου. Μου είχε λείψει. Όπως και το δωμάτιό μου. Ανεβαίνω βιαστικά τη σκάλα, και βαδίζω προς το δωμάτιό μου. Βουλιάζω στο κρεβάτι μου, κοιτώντας το ταβάνι. Τι καλύτερο; Επιτέλους, βρίσκομαι στον δικό μου χώρο, και υπάρχει ησυχία αντί να ακούγονται τα μηχανήματα που με βοηθούσαν να μείνω στη ζωή. Δεν πονάω, και έχω ενέργεια, σε αντίθεση με το νοσοκομείο, που πονούσα και κουραζόμουν δίχως να έχω κάνει κάτι.
