-PART 6-
[Ελπίζω να σας αρέσει και το part 6. <3 Διαβάστε το <3 Πατήστε το αστεράκι, και αφήστε σχόλιο, Τζο <3]
Η Ρόζι! Μα τι δουλειά έχει εδώ; Στο παρκάκι; Έχει σταυρώσει τα χέρια της, και το ένα της φρύδι είναι σηκωμένο. Με τρομάζει η στάση της αυτή. Μας κοιτάει ειρωνικά. Τι στο καλό έγινε; Ο Άντριου με γρήγορα βήματα έρχεται προς το μέρος μας, και στέκεται πλάι στην Ρόζι. Κοιταζόμαστε με τον Σεμπάστιαν, με βλέμματα γεμάτα απορία. Τελικά, αποφασίζω να μην μπλέξω τον Σεμπάστιαν, και παίρνω τον λόγο εγώ:
Εγώ: Ρόζι, τι.. τι έγινε;
Ρόζι: Ρωτάς κιόλας! Ε, είσαι πολύ υποκρίτρια, κουκλίτσα μου!
Εγώ: Πας καλά; Τι έγινε; Πες μου, επιτέλους!
Ρόζι: Μην κάνεις την ανήξερη!
Εγώ: Άντριου, μάζεψέ την! Πάει καλά;
Άντριου: Εδώ που τα λέμε, Άνν, έχει δίκιο!
Εγώ: Α, κι εσύ, δεν πας πίσω! Πάτε καλά;;;
Άντριου: Έλα, Άνν, αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό.
Εγώ: Λοιπόν; Τι έκανα; Πείτε!
Σεμπάστιαν: Πείτε της όμως! Την κατηγορείτε τόση ώρα, χωρίς να της έχετε πει τι έχει κάνει!
Ρόζι: Ωραία. Εδώ και μέρες, δεν βγαίνεις καθόλου μαζί με την παρέα, με δικαιολογία ότι είσαι άρρωστη. Και ξαφνικά, σε βλέπουμε με το αγόρι σου, τον Σεμπάστιαν, οι δυο σας, ενώ υποτίθεται ότι είσαι άρρωστη και δεν βγαίνεις έξω. Δηλαδή, τόσες μέρες που δεν βγαίνεις - γιατί υποτίθεται ότι ήσουν/είσαι άρρωστη, βγαίνεις μόνη σου με τον Σεμπάστιαν! Μήπως δεν είμαστε καλή παρέα;
Εγώ: Μα! Ρόζι τι λες;
Άντριου: Έχει δίκιο, Άνν! Μας κορόιδευες! Και ξέρεις κάτι; Θα προτιμούσαμε, να μας το έλεγες στα ίσα - στο κάτω κάτω κολλητοί είμαστε, ότι βάζεις ένα αγόρι πάνω από εμάς κι ότι προτιμάς να βγαίνεις μόνη σου με εκείνον, κι όχι μαζί μας. Τι ντρεπόσουν;
Σεμπάστιαν: Καταλάβατε λάθος! Απλά, θεωρούσαμε πως πρέπει να γνωριστούμε καλύτερα από την στιγμή που είμαστε μαζί, και αν ήμασταν όλοι μαζί, θα μας λέγατε ότι σας πρήζουμε.
Ρόζι: Εσύ, Σεμπάστιαν, δεν χρειάζεται να την υποστηρίζεις. Δεν φταις σε τίποτα, γι' αυτό η ίδια να τα ξεκαθαρίσει.
Εγώ: Ρόζι, είσαι κολλητή μου, πώς μπορείς να πιστεύεις κάτι τέτοιο;
Ρόζι: Ήμασταν κολλητές! Δεν είμαστε ακόμα. Κατάλαβες;
