-PART 3-
Ένα κύμα άγχους με περιβάλλει, ώσπου η μαμά μου μου λέει να καθίσουμε. Καθόμαστε στην κουζίνα, και με ρωτάει τι θέλω για πρωινό. Γιατί αποφεύγει να με πληροφορήσει για τα νέα της Ελίζα; Μήπως έπαθε κάτι πιο σοβαρό; Είμαι έτοιμη να κλάψω, μα τα μάτια μου συγκρατούν τα δάκρυα που είναι έτοιμα να κυλήσουν σαν καταρράκτης στα ροδοκόκκινα μάγουλά μου. Επιλέγω για πρωινό γάλα και ψωμί με merenda - το αγαπημένο μου. Αποφασίζω, να μην ρωτήσω την μαμά τι έμαθε για την Ελίζα αλλά όταν νιώσει εκείνη έτοιμη να μου το πει. Και έφτασε η ώρα. Καθόμαστε, και κοιτάει αμήχανα το πάτωμα. Καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν θέλω να την πιέσω.
Εγώ: Λοιπόν; Τι έγινε με την Ελίζα, μαμά;
Ως απάντηση, παίρνει το βλέμμα της από το πάτωμα και κοιτάει εμένα. Στα καστανά μάτια της, μπορώ να διακρίνω την αμηχανία που ένιωθε εκείνη τη στιγμή και το φόβο της. Μου χαμογελάει, και μου αποκρίνεται πως όλα είναι καλά, και σήμερα θα γυρίσει σπίτι. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Αμέσως αγκαλιάζω την μαμά μου, και με αγκαλιάζει για πρώτη φορά τόσο σφιχτά.
Εγώ: Μαμά, πρόσεχε, θα με πνίξεις!
Γελάμε κι οι δύο ταυτόχρονα, και συνεχίζω το πρωινό μου. Η αγκαλιά της με ανησυχεί λίγο. Γιατί να με αγκαλιάσε τόσο σφιχτά; Μα δεν χρειάζεται να ανησυχώ. Μου φτάνει που η Ελίζα είναι καλά. Η αγκαλιά, ίσως ήταν ένας τρόπος να εκδηλώσει κι εκείνη την χαρά της, σχετικά με την Ελίζα. Τώρα, το μόνο που θέλω, είναι να μεταφέρω τα ευχάριστα νέα στη Ρόζι, ώστε να μην ανησυχεί και με την πρώτη ευκαιρία, να την επισκεφτούμε, και να εκφράσουμε σε εκείνη το πόσο την αγαπάμε.
Εγώ: Και πότε θα μπορώ να την επισκεφτώ στο σπίτι;
Η μαμά, η οποία ανεβαίνει τις σκάλες για τον επάνω όροφο, πήγε να παραπατήσει στο πρώτο σκαλί, θέτοντάς της την ερώτηση αυτή. Μα τι συμβαίνει; Ίσως είναι απλά κουρασμένη.
''Ακόμα δεν γίνεται. Για να μην κολλήσεις τίποτα. Θα αργήσεις να την επισκεφτείς.'' αποκρίθηκε, δίχως να με κοιτάξει.
Την κοιτάω ενώ ανεβαίνει τις σκάλες, και εξαφανίζεται από τα μάτια μου όταν πλέον φτάνει στον επάνω όροφο. Το τηλέφωνο χτυπάει, κι η είναι η Ρόζι. Έμαθε κι εκείνη τα ευχάριστα νέα, μα ούτε εκείνη θα την επισκεφτεί. Ας αργήσουμε να την επισκεφτούμε, δεν πειράζει αλλά τουλάχιστον να γίνει καλά. Η χαρά της Ρόζι, είναι εξίσου απερίγραπτη με την δική μου. Περιμέναμε να συμβεί ακριβώς το αντίθετο, μα η Ελίζα γίνεται καλά, και βρίσκεται στο σπίτι της. Ίσως να ταλαιπωρηθεί, μα τουλάχιστον θα γίνει υγιής.
