Downtown Chicago

I

Kijk boos, anders geloven ze je niet. Lach, maar je zal er niks meer mee bereiken dan jezelf voor de gek te houden. Huil, laat je tranen stromen, maar niemand zal je komen troosten. In een wereld als nu, kan je niks anders doen dan terug gaan naar toen en vluchten. Rennen, zo hard je kan, zonder terug te komen.

"You know where you are, you're in the jungle babe and you're gonna die-" de gitaarrif klinkt in mijn oren, maar ik kan niet beseffen dat het al ochtend is. Ik wrijf in mijn ogen en probeer me te consentreren op de tijd van mijn digitale radio-wekker. Zes uur? Of is het een zeven? Ik weet het niet en voor ik het weet ben ik weer terug in dromeland.

Een groot oneindig grasveld met een kleine uitmonding van een beekje. Een warme bries die het gras zachtjes doet bewegen en enkele vogels die pogingen doen met elkaar te kletsen. In het midden van het veld staat een grote boom met groen en rode bladeren. De stam is zo dik dat ik mijn armen er niet omheen kan slaan en de bladeren zijn zo dicht dat er geen zon doorheen kan schijnen.

Onder de boom ligt een kleedje waarop een gedaante armbandjes aan het vlechten is. Hij ligt op zijn rug en bij elke ademhaling komt er rook via zijn sigaar uit zijn mond. De bladeren boven hem vormen een kleine opening, waardoor het velle zonlicht zijn gezicht zachtjes kust en het lijkt haast wel alsof op deze manier hij en alles om hem heen een zijn.

Ik neem zachtjes plaats naast hem en begin samen bandjes te vlechten wanneer hij me een paar touwtjes aangeeft.

"You know where you are?" vraagt hij met een donkere stem. Ik luister niet. De geur om hem heen ruikt zo lekker en verzonken in gedachten ga ik verder met vlechten.

"Je moet wakker worden," vervolgd hij, half stoned.

"Merel, je moet wakker worden," hij begint aan me te zitten en ik duw zijn hand weg. Niet nu, denk ik.

"Het is al kwart voor acht." Dan pas dringt het tot me door en ga ik in een ruk rechtop zitten, om te voorkomen dat ik weer teruggetrokken wordt door mijn droom.

"Shit," mompel ik in mezelf.

Ik gooi de deken van me af en begin me aan te kleden, waarna ik snel een koude lap in mijn gezicht gooi. Eenmaal beneden aangekomen maak ik snel een boterham klaar en vul mijn drinkvles met water. Mijn walkman waarin een Jimmy Hendrix tape aan het draaien is, zet ik vast aan mijn gescheurde spijkerbroek en  aangezien mijn moeder maar blijft zeuren over mijn blote buik van mijn gestreepte truitje met lange mouwen, trek ik senl een Led Zeppelin T-shirt er over aan. Ik zie eruit zoals ik er uit wil zien en als mensen hun tijd willen verdoen commentaar te leveren, boeit dat me niks. Het is toch hun tijd en hun nutteloze leven.

Mijn fiets staat al klaar en ik stap snel op weg naar school, ondanks het gevoel dat ik iets vergeet.

Soms voelt het sowieso alsof ik iets anders ben, soms heb ik het gevoel dat de meeste mensen me niet snappen. Wanneer ik verdrietig ben, schrijf ik teksten, liedjes, gedichtenof speel gitaar. Wanneer ik boos ben ram ik alles om me heen in elkaar of speel ik heftige gitaarsolo's. Mijn Iphone 10 zou ik het liefst op de grond willen smijten zodat hij in duizenden stukjes breekt en ik op die manier nooit meer wordt achtervolgt.

Ooit zag ik in mijn dromen een gebouw met een grote jukebox voor de deur en de lichtjes van buiten drongen door de ramen heen om door mij gezien te kunnen worden. Muziek klink, muziek over vrede, de oorlog die moest stoppen, paradijzen, fantasiewerelden en drugs. De muziek van tegenwoordig is pure prut. Prut als in je haalt een voorgespeelde beat van het internet, speelt er wat gitaaraccoordjes over en zingt vervolgens teksten over 'baby fuck me so hard you can, put your dick in my pushy and let me scream your fucking name' wat vervolgens ook nog vervormd en bewerkt wordt omdat ze dat al niet zuiver kunnen zingen.

Geef mij maar Jimmy hendrix of zelfs Yngwie Malmsteen. Of laat James Brown klinken in combinatie met de trompet solo's en laat me jammen met Steve Vai en Joe Satriani, me huilen op Gary More en me inspiratie op laten doen door Prince en Frank Zappa. En als het dan toch over neuken moet gaan, geef me dan maar Slash.

Op school aangekomen besef ik me nu al dat dit een super saaie dag gaat worden, maar ik hoop dat mijn walkman me daar doorheen kan helpen.

--

Voor ik verder ga met dit verhaal zou ik heel graag een paar dingen willen mededelen. Ten eerste: dit verhaal betekend echt heel veel voor me. Het begint misschien vaag, maar beetje bij beetje zullen de puzzelstukjes bij elkaar komen. Soms kan het grof zijn of met veel mening over bepaalde questies en ik hoop dat ook mensen die het niet met mijn mening eens zijn het kunnen accepteren en de moraal van het verhaal kunnen inzien. Elke keer wanneer ik iets moois of inspiratievols heb meegemaakt, pak ik mijn schrift en schrijf ik wat ik voel.

Voor de rest kort ik de hoofdstukjes iets in voor Wattpad, aangezien ik zelf al 35 pagina's volgescrheven heb maar het toch heel graag wilde delen om de boodschap over te kunnen brengen voordat iemand anders met mijn ideeen komt. Ik wil dat het impact kan maken op mensen en mensen er anders door gaan denken, meer openminded kunnen zijn en met meer liefde met elkaar omgaan. Ik vind het dan ook helemaal niet erg als je geinspireerd wordt door mijn verhaal, vermeld het dan alleen alsjeblieft even.

Laat me alsjeblieft weten wat je er van vind en veel leesplezier :)

Let op! Soms komen er seksuele stukken in of grof taalgebruik.

-Mimi