Miniaturki

[Sevmione] Alternatywny koniec

Po przekroczeniu progu domu Toma Riddla zastał osobliwy i przerażający widok. Młoda kobieta, nastolatka stoi przed Voldemortem w szkolnych szatach z czerwonym krawatem, godnie obnosi na piersi swój emblemat z lwem. Po plecach dziewczyny spływały kasztanowe, falowane włosy a ich końce umazane były czerwoną mazią. Jej spojrzenie rzucone zza ramienia ku postaci w cieniu wejścia olśniewało błyskiem inteligencji i przerażenia w piwnych tęczówkach.
Jej usta wygięte były w złośliwy uśmiech bardziej przerażający niż szaleństwo Bellatriks.
Dłonie zaciśnięte w piąstki na mieczu Gryffindora całym umazanym tą samą cieczą co włosy dziewczyny momentalnie rozluźniły się.

Przystanąłwszy w mroku wejścia do sali tronowowej patrzył na dziewczynę z dumą i przywiązaniem.
Dziewczyna szybkim krokiem podeszła do zszokowanych śmierciożerców i rzuciła na stół przy, którym to odbywali swoje krwawe zebrania resztki po dawnych horkruksach Riddla. Sparaliżowani śmierciożercy nie dostrzegli jednak tego patrząc na martwe ciała Voldemorta oraz Ballatriks próbującej wcześniej go uchronić. To Jego koniec, a Jej początek.

Teraz nastał czas Jej tyrani, Szkarłatnej Królowej, jak nazywali ją później.
Przy jej prawym boku zawsze stał Szpieg, który wcześniej zdradził trzy razy. Patrzył uważnie na jej poczynania aprobując utrzymanie rygoru i cięższe kary. A w jego oczach widać było szaleńczą miłość, dumę i próbę pocieszenia. Jego twarz jednak została niezmienna w swej mimice.
Czerwień oraz Czerń od lat nie zgrywały się tak dobrze jak teraz.

Z biegiem czasu ich grono zmniejszało się coraz bardziej.
Zostało ich trzech poddanych kobiecie. Trzej słudzy najważniejszej i tylko dwóch świadomych.

Jednak nieświadomie żyć długo nie można. Zostało ich tylko troje Dracon, Severus i ONA. Tylko troje znało prawdę.
Złamani, sami w tym przerażającym dworze. Największa chluba Gryffindoru, surowy profesor eliksirów i jasno włosy Ślizgon.

Tak oto nastał koniec nikczemnych rządów śmierciożerców. Do ostatniej chwili nie świadomie żyli w iluzji służenia dla ważniejszej od Sami-wiecie-kogo. Jednak za wszystkim tym stał człowiek wieku Albums Dumbledore. Jednak czy można winić go za ból i złamane dusze trzech istot kiedy tym samym uratował ich tysiące?