'Never thought this could be'

ugh, nu al problemen

Daar stond ik dan aan de rand van de ciff. Mijn kompas in mijn hand. Verdwaald en alleen..... Weggelopen voor een fout. Rennen voor mijn leven. Mensen tegengekomen die ik liever niet had willen zien. Na kilometers rennen mijn telefoon uitgezet, zo kunnen ze mij niet meer vinden als ik zo door blijf gaan. Winkel in. Kopen wat ik nodig heb. En weg wezen. Het kompas was het beste wat ik daar heb gekocht. Ik weet niet waar ik ben maar een ding is zeker. Ik hoef niet meer terug. Ik ga zo ver mogelijk lopen, rennen, kruipen tot ik ben waar ik wil zijn. Ik wil zelfstandig, volwassen en gezien worden. De zon gaat onder en ik heb geen idee hoe ik mijn leven als zwerfer, in de bergen, vol ga houden. Maar ik weet dat ik mijzelf niet teleur kan stellen. Ik leg mijn tas op de grond en trek een dik vest aan. Ja ik heb mij voorbereid, zonder dat mijn ouders ervan wisten. Ik kijk naar de sterren en bedenk hoe mijn opa dit zou vinden. Mijn opa is een jaar geleden gestorven. Zo veel moeite gehad om dat te verwerken. Hij was mijn vriend, mijn vijand maar het allerbelangrijkste MIJN opa en iemand die ik nooit zou kunnen missen en dan nu... Zal het dan toch moeten. Ik denk dat hij het niet goed vind dat ik weg gelopen ben maar ik denk en hoop dat hij later heel trots kan zijn op mij met wat ik allemaal heb bereikt. Door het huilen en het rennen ben ik bekaf. Ik kijk naar de sterren en val in slaap. Midden in de nacht schrik ik wakker. Wat was dat? 'Is daar iemand?' roep ik. Het geluid komt nu van de andere hoek weg. Verschrikt draai ik me om en zie daar een vogel zitten op een tak. Gelukkig, daar hoef ik niet bang voor te zijn. Ik draai me om en val weer in slaap. Later die nach word ik wakker. Wat nou weer!? Dit keer ligt het aan mijzelf. Ik moet naar de wc. na een paar seconden bedenk ik dat er hier helemaal geen wc is. Kom op meid je zit in de middle of nowhere. Denk ff logisch na. Dan maar in de bosjes hé. Bij de gedachtes dat er iets naar binnen zou kunnen kruipen of dat er ineens een slang aan mn ass vastzit krijg ik helemaal de kriebels. Gadverdamme, ik moet er niet aan denken. Nadat ik weer terug ben met een lege blaas. Val ik weer rustig in slaap. Hopelijk is dit niet voor altijd