'Never thought this could be'

Een pijnlijke rit

De eerste zonnestralen vallen op mijn gezicht en langzaam word ik wakker. De vogels fluiten en onder de cliff stroomt een beekje. Ik ben benieuwd hoe ik daar moet komen. Ik ga op de rand van de cliff hangen en kijk naar beneden. Ik zie een klein dun, smal pad lopen richting het beekje. Ik zie een stuk net niet en leun wat verder over de rand. Mijn rugzak valt over mijn hoofd en sleurt me mee naar beneden. Ik val denk ik wel 6 meter naar beneden maar ik val wel richting het beekje. Hopelijk val ik in het water. PLOF! Daar lig ik, een halve meter naast het beekje. Ik kan ook geen klein beetje gelukt hebben tijdens deze twee dagen. Ik ga rechtop zitten en krijg ineens een pijnlijke steek in mijn knie. Daar lig ik dan, als een domme koe die niet goed nadenkt. Ik kijk naar mijn knie en zie daar een wond zitten. Ik schuif richting het beekje om al het bloed weg te spoelen. Ook gooi ik wat water in mijn gezicht om mezelf wakker te maken. Ach nu ben ik wel meteen beneden. Laten we het zo bekijken een beetje pijn maar wel een hele rit naar beneden voorkomen. Nadat ik het voor elkaar heb gekregen om op te staan strompel ik verder. Geen idee waarheen maar ik denk dat ik het oosten ga volgen. Het pad loopt langs het beekje. Fijn! Nog zo'n ding dat mij moet laten zeiken. Mijn tas is doorweekt, mijn knie doet zeer en ik moet super nodig plassen door dat beekje. Na een paar uur ben ik boven aan de berg en zie ik een dorpje in het dal liggen. Eindelijk kan ik daar naar de wc en een EHBO- kit kopen. En ja hoor tijdens mijn enthousiasme pakt karma mij weer terug. Tak tegen mijn hoof en ik stuikel over een steen. Weer lig ik languit op de grond.'Ik blijf hier wel liggen!' schreeuw ik. Ineens hoor ik een stem achter mij. 'Gaat het goed?' Een mannenstem achter mij en het gehinnek van een paard. 'Ja het gaat prima' zeg ik. Ik sta op en zak meteen weer in. 'Blijkbaar niet zo goed, anders zou je nu zo verder kunnen lopen.' zegt hij.'Ga maar op het paard zitten, dan breng ik je wel naar een arts.' Hij tilt mij op en zet mij op het paard. Onderweg praten we hele stukken aan elkaar. Hij zegt dat er hier bijna nooit mensen van buitenaf komen. Hij vraagt hoe ik hier kom.'Weggelopen' zeg ik. Na een hobbelige rit komen we aan bij de arts. De arts maakt mijn wond schoon en doet er een verband om. Ik ga samen met Evan mee naar zijn huis. Onderweg verteld hij over zijn famillie en de boerderij. Daar lopen we het terrein op en zetten we het paard in de wei. We lopen het huis binnen en het is huge! Echt waar. Hij geeft mij een rondleiding door het huis. We gaan in de keuken zitten en ik krijg wat te drinken. Ik moet zo hard gapen dat ik net een cobra lijk.'Ben je moe?' vraagt hij.'Een beetje wel ja, krijg je ervan als je op de grond slaapt in de middle of nowhere.' Hij stuurt me naar boven en ik mag in het logeerbed gaan slapen. Hij loopt de kamer uit en daar lig ik. Met mijn ogen open in een kamer, huis en plaats die ik niet ken.