'Never thought this could be'

Het mysterieus huisje

Het is half acht en ik loop de deur uit richting de bibliotheek. Ik heb een broodje gepakt en ben meteen weggegaan. De bieb gaat pas om acht uur open. Het is tien voor acht wanneer ik bij de bieb aankom. Daar ga ik op een stoeprand zitten en ik eet mijn broodje rustig op. Er komt iemand aanlopen en stapt op de deur af. Een sleutelbos in haar hand en een tas in de andere hand. Met moeite krijgt ze deur open. Als ze binnen is draait ze het bordje om van 'gesloten' naar 'open'. Ik wacht nog een paar minuten voordat ik naar binnen loop. Ik sta op en loop naar binnen. Net voor de deur voel ik een hand op mijn schouder. Ik verstijf van de schrik en blijf super stil staan. Hij draait me om en ik zie dat het Evan is. 'Wat doe jij hier?' Vraagt hij. 'Ik ga gewoon even wat boeken lezen.' Hij geeft mij een knuffel en loopt weg richting het bos. Waarom loopt iedereen nu richting het bos. Is daar een kerk ofzo. Ik besluit om de mensen te gaan volgen. De bieb is toch tot half 7 open. Ik loop een paar meter achter hun. Ze zijn gestopt bij het huisje waar Evan mij niks over wilde vertellen. Ineens zie ik iets uit het huisje komen en ik kan mijn ogen niet geloven. Vol bewondering zit ik ernaar te kijken. Ik loop weg en ga terug naar de bieb. Daar zoek ik naar boeken over de geschiedenis. Toen ik niks had gevonden liep ik richting de balie. Ineens zie ik een klein rek staan en besluit daar nog even te kijken. En ja hoor...gevonden. Ik pak een boek en ga aan een tafel zitten. Het boek is dik en er missen wel eens een paar bladen uit. Na een paar uur meldt de mevrouw dat de winkel dicht gaat voor de middagpauze. Ik loop richting de vrouw en vraag of ik het boek mee naar huis mag nemen. 'Waarom zou je het boek mee willen nemen?' Vraagt ze. 'Om hem thuis te kunnen lezen, ik ben vandaag toch vrij.' Ze zit mij raar aan te kijken. 'Is er iets?'Vraag ik. 'Ben jij vrij? De meeste mensen van jouw leeftijd horen nu in het bos te zijn.' Nu kijk ik haar vragen aan. 'In het bos? Wat is daar dan?' Ze maakt een handgebaar dat ik met haar mee moet lopen. Samen gaan we naar een restaurant waar bijna niemand zit. We hebben wat eten en drinken besteld en ze begint te praten.

'De meeste jongeren van jouw leeftijd zitten nu in het bos. Zo te zien weet jij dat nog niet. Het is heel lang geleden ontstaan. Een meisje rond jouw leeftijd was in het bos aan het lopen toen ze ineens een klein huisje zag. Ze liep naar binnen en wat ze toen zag was heel wonderbaarlijk. Er zaten allemaal wezens in die in de echte wereld nog nooit gezien waren. Het meisje was geschrokken en is naar haar huis gegaan. Daar heeft ze het aan haar ouders verteld, maar niemand geloofde haar. Haar ouders dachten dat ze gevallen was en het pad helemaal kwijt was. Ze is boos weggelopen naar haar vrienden toe. Daar geloofde ook niemand haar. Ze heeft haar vrienden meegenomen naar het huisje en heeft hen naar binnen laten gaan. De vrienden geloofde hun ogen niet en ze zijn met zijn allen naar het hoofd van de stad gegaan. Daar hebben ze het hele verhaal uitgelegd. Ook hij geloofde hen niet. Met zijn allen hebben ze hem over kunnen halen om mee te gaan naar het bos. Nadat hij het gezien had heeft hij maatregelen genomen.Hij heeft een verbod voor de ouderen gemaakt om daar ooit naar binnen te gaan. Hij heeft geprobeerd te communiceren met de wezens. Zij hebben hun verhaal verteld en zeiden dat hun goed zijn voor jongeren. Volwassenen kunnen het huis dus ook nooit zien en als de jongeren volwassen zijn geworden krijgen ze een drankje die hun alle gedachtes wegneemt. Elke woensdag gaan de jongeren naar het bos om een soort van lessen te krijgen voor wat ze later moeten en kunnen gaan doen. Dit is een beetje de geschiedenis van het huisje in het bos.' Ik zit haar met open mond aan te loeren.'Dus jij kan het huisje niet zien maar ik wel?' Vraag ik. 'Dat heb je helemaal juist.'Zegt ze. We hebben het eten op en lopen samen naar de bibliotheek. Daar legt ze de boeken voor mij neer zodat ik alle boeken kan gaan lezen.