Om half 5 sluit de bibliotheek en ik loop naar buiten. We zeggen gedag en we lopen allebei een andere kant op. Terwijl ik richting het huis loop van Evan schrik ik me dood. Er wordt een hand tegen mijn mond gehouden. Ik wil mij omdraaien maar hij is zo sterk dat het mij niet lukt. Ik voel naarmate de tijd dat zijn hand ontspant. Ineens voel ik een ademzucht langs mijn wang gaan. Hij begint te praten en pakt mij ineens vast en geeft mij een knuffel. 'Jij vieze vuile klootzak' zeg ik lachend. Je kunt vast wel raden wie het is.... Of course, het is Evan. Samen lopen we lachend naar huis en doen we een spelletje. Evans zusje kwam thuis en begon verhalen te vertellen die ik nog nooit uit zo'n klein mondje had gehoord. Vol bewondering horen wij haar verhaal aan. Het begint schemerig te worden en ze is nog steeds niet uitgepraat. Terwijl hun moeder het eten op tafel zet praat zijn rustig verder. Nouja rustig? Dat van haar kan je niet echt rustig noemen. na het eten ga ik met Evan nog een rondje lopen. Zelf dacht ik even een rondje door de stad maar hij nam mij mee naar hét huisje. We namen een omweg en hij vertelde over de geschiedenis. Die ik natuurlijk al lang wist, maar dat vertelde ik hem niet. Ik wou zijn pret niet bederven. We komen aan bij het huisje en ik begin een beetje zenuwachtig te worden. Evan klopt op de deur en er komt een klein wezen uitlopen. Hij kijkt Evan aan en er komt een glimlach op zijn gezicht. Evan wijst naar mij en het wezen kijkt mij raar aan. Hij komt op mij af lopen en loopt rondje om mij heen. Na een paar minuten maakt hij een gebaar dat wij naar binnen mogen komen. Daarbinnen is alleen een gat, meer niet. het wezen springt het gat in. Evan pakt mijn hand vast en sleurt mij mee naar beneden. De rit is raar maar wonderbaarlijk. Allerlei kleuren en het lijkt wel of er nog meer andere wezens zijn. Evan verteld dat als je hier naar binnen mag je wel héél bijzonder moet zijn. Tijdens de hele rit hield Evan mijn hand vast. Het voelde vertrouwd en eigenlijk wel heel erg fijn. Na een paar minuten voel ik vaste grond aan mijn voeten. Ik kijk mijn ogen uit hier beneden. Dit is gewoon ongeloofwaardig.
YOU ARE READING
'Never thought this could be'
Adventurestel je zit in de middle of nowhere en je krijgt allemaal dingen voor je kiezen waar je niet over hebt nagedacht. Je bent dan wel weggelopen maar je had best wel logisch kunnen nadenken. Dat gebeurde Evelien nou ook. Voor een fout is ze weggelopen m...
