Stories of another woman.

Φωνές.

Κόπασαν οι φωνές. Είναι ήσυχες όλες. Σήμερα ήθελα να τις ρωτήσω γιατί κάνανε τόση φασαρία αλλά δεν το έκανα.
Τις θυμάμαι να κάθονται σε ένα τραπέζι και εγώ να είμαι στην κορυφή του τραπεζιού. Να κρατάω το κεφάλι μου και να μην αντέχω να ακούω τις φωνές τους και τα μουρμουρητά τους.
«ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΠΙΑ!»
Ησυχία επικράτησε. Τρόμαξαν και με κοιτούσαν. Αναρωτιόμουν γιατί με κοιτούσαν. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι η φωνή που ακούστηκε ήταν δίκη μου. Δεν την αναγνώριζα. Ήταν πολύ βαριά και γεμάτη πόνο. Ήταν σαν έκρηξη που μόλις γίνεται ακούγεται ένας μικρός επίπεδος θόρυβος.
«Γιατί αντιδράς;» Ακούστηκε η μια να λέει
Ακόμα δεν τις είχα κοιτάξει. Μόνο άκουγα τις ανάσες τους.
«Κουράστηκα..» ένας λυγμός μου ξέφυγε
«Φτάνει... γιατί το κάνουμε αυτό; Δεν μπορούμε να βρούμε μια λύση;»
«Μα εσυ δε θες να βρούμε.»
«Αφού σαρεσει να σε νταντεύουν.»
«Όχι δε σαρεσει η μάνα σου σε πρήζει.»
«ΣΚΑΣΤΕ!»
«Δεν έχουμε άδικο το ξέρεις.»
«Πρέπει να αλλάξουν όλα.»
«Τι είναι η σειρά;»
«Πρέπει να ηρεμήσουμε..»
Ξαφνικά ακούστηκαν ήσυχα μουρμουρητά.
«Τι είναι η ηρεμία;»
«Ηρεμία είναι να μην επικρατεί χάος, να υπάρχει χαρά, να γελάμε.. δεν το θέλετε αυτό;»
«Δεν θυμόμαστε πως είναι...»
«Σταματήσαμε καιρό πριν να ζούμε και απλά επιβιώσαμε..»
«Αυτό θα σταματησει..»
«Πρέπει να σταματήσει για το καλό όλων μας..»
Σήκωσα το βλέμμα μου επιτέλους ένα πόνο και κοίταξα τα χέρια μου που ήταν στο τραπέζι και ήταν σφιγμένα. Έπρεπε να τις κοιτάξω τις είχα αποφύγει αρκετές ώρες και μέρες που γινόταν αυτός ο πανικός.
Σήκωσα αργά το βλέμμα μου για να αντικρίσω άδειες καρέκλες.
Δεν μπορεί να το φανταζόμουν όλο αυτό. Ήταν εδώ μπροστά μου τις άκουγα..
«Αρχίζω να τρελαίνομαι.. «ψυθίρισα στον εαυτό μου. «Ήταν εδώ τις άκουγα..»
«Πάντα θα είμαστε εδώ.»
«Ήμασταν μέσα σου.»
Ξαφνικά καπνός άρχισε να εμφανίζεται μπροστά μου και είδα την μορφή μου. Τα μάτια μου βούρκωσαν και άνοιξαν διάπλατα. Ήμουν εγώ. Παντού εγώ. Με αλλά ρούχα αλλά μαλλιά άλλη ηλικία άλλο σωματότυπο αλλά δεν αναιρεί το γεγονός ότι ήμουν εγώ.
«Πάντα θα είμαστε μαζί σου.»
«Απλά πρέπει να μάθουμε να ζούμε αρμονικά.»
«Ήρθε η ώρα.. Δεν νομίζεις;»
«Φοβάμαι..»
«Όλες μας. Αλλά για αυτό είμαστε μαζί σου. «Ήμασταν μαζί σου όταν δεν ήταν κανείς άλλος.»
Και ξαφνικά εισέπνευσα τον καπνό.