Deadly

•2•

Άσπρο.

Μονο αυτη η λεξη είναι ικανη να περιγράψει το οπτικό μου πεδίο.

που βρίσκομαι?
Σιγά σιγά κατάφερνα να κουναω έστω και λίγο το σωμα μου
Που βρίσκομαι?
Ιδέα δεν έχω.

Δεν πέρασε αρκετή ωρα πριν καταλάβω οτι βρίσκεται και κάποιος άλλος δίπλα μου.

<<που βρίσκομαστε?>>
Ρώτησε με βραχνή φωνη.
<<ήμασταν στο ανσασερ και μετα>>

Κοιταχτηκαμε και οι δυο αστραπιαία.

<<μετα επεσα πανω σου και ..και  το ανσασερ έπεσε αρα...>>

Αυτός με κοίταξε βαθειά στα ματια .

Κανένας απο τους δυο μας δεν μπορούσε να το ξεστομισει.

<<πεθαναμε>>

Είπαμε ταυτόχρονα .

Περίεργο ,όταν κάποιος πεθαινει στεναχωριεσαι και κλαις.
Τώρα όμως που πρόκειται για τον ιδιο μου τον εαυτό δεν νιώθω τίποτα,ή μάλλον αυτό είναι το μονο που νιώθω.

Και τοτε ηταν που μου ήρθε αυτή η σπίθα .

<<Ευχήθηκα να πεθανω .και όντως πεθανα.>>

<<κάποιο ασχημο παιχνιδι μας παιζει η μοίρα>>
Ειπα αγκαλιάζοντας τα γόνατα μου.

<<αποκλείεται >>ελεγε αυτος συνεχώς και σιγο μουρμουριζε.

Αρχισε να κλαίει και να οδύρεται .

<<εγω δεν θα ευχομουν ποτε να πεθάνω>>
Είπε τρομερά οργισμένος

<<πως σε λενε ?>>
Τον Ρώτησα κοιτοντας αόριστα
Αυτός με κοίταξε θυμωμένα.

<<Μάρκο >> μου απάντησε σχεδόν αμέσως.

<<εγώ είμαι η Ευα>>
Του απαντησα και του έτεινα  το χερι μου για χειραψία .

Αυτός με κοίταξε ύποπτα και λίγο πριν κατεβασω το χέρι μου ,άπλωσε το δικο του.
Π Τον ένιωσα να αγκαλιάζει το χερι μου .

Ένιωθα την απόγνωση του .

Τοτε ηταν που ενιωσα την μεγαλύτερη ζαλάδα της ζωής μου .Δεν κατάλαβα τι γινόταν μεταφερομασταν αυτό το είχα καταλάβει αλλά που ? Πως?και γιατί?
σιριζα στο αίσθημα αυτό .

Ημασταν όμως μαζί .

Αυτός και εγώ .

Ο Μαρκος και η Ευα .
Θα ήθελα να το συνηθησω αυτο.

Η προσγείωση δεν ηταν ομαλή ουτε αυτή την φορά .

Όταν άνοιξα τα ματια μου κατάλαβα γρήγορα οτι βρισκόμασταν σε ενα νοσοκομείο.

Κοιταχτηκαμε αμέσως και έπειτα αποπειραθηκαμε  να κοιτάξουμε τριγύρω μας.

<<κυριαααα συγνώμη >> πήγα να σταματήσω μια γρια που περπατούσε στον διάδρομο ,δεν μακουσε μάλλον.
<<σας παρακαλω βοήθηστε μας>> είπα σε μια νοσοκόμα που περνούσε αλλά τίποτα .
Αυτός δεν έκανε την παραμικρή κινηση.

Κοίταζε επίμονα ενα ημερολόγιο στον τοίχο .

<<μην φωναζεις κανεις δεν πρόκειται να σε βοηθήσει γιατί πολύ απλα δεν εχεις γεννηθεί.>>