Love Will Find A Way

Chapter 4 Destined Just to be Friends (That should be me)

Chapter 4  Destined Just to be Friends (That should be me)

Donna's PoV

**tick**tock**tick**tock**

**Kkkkkrrrrriiiinnnggggg**

"Well class, that's all for today. See you tommorow." pagkasabi nun ni sir.. nagmadali agad akong kunin ang bag ko at tumakbo palabas ng room. Hindi na ako nagpaalam sa barkada dahil may isang tao na mas nangangailangan ng karamay ngayon. Aaiishh binalaan ko na siya na wag siyang papatol dun, pero antigas talaga ng ulo niya. "First Love" dw niya. tttsss t@3 .. yan tuloy broken hearted ang loko-loko. Hhayysstt asaan na ba ang mokong na yun?

Before I forgot.. Im Donna Terania 16 years old. Kabarkada yung 9 na mga loka-loka. Sa aming 10 ako ang tinaguriang drama queen sapagkat mahilig akong magdrama. Emotera kung baga. Hahaha ah bsta ganun! My mom is a governor and my dad is a senator. I am the only child kaya todo alaga sila sakin. 

Kinuha ko ang phone ko sa bag then I started dialing his number.

**calling Jungkook sweetheart**

opo.si Jungkook po ang tinutukoy ko na "mokong" at tama po kayo.. yan po ang name niya sa phone ko. "sweetheart" kse ang gusto kong maging tawagan namin pag naging kami. Pero ang tanong magiging kami kaya? -.-

Ilang beses ko siyang subukang tawagan pero wala talaga. Hindi siya sumasagot. Aiisshh Jeon Jungkook asan ka na ba? pinapag-alala mo na naman ako eh.. tskk baka nag-suicide ka na jn? or something? aiisshhh

"Miss Terania!!" napahinto ako dahil sa lalaking sumigaw. At kung di ako nagkakamali..

"Jungkook?" I whispered to myself at nung lumingon ako sa likuran. Nakita ko si Jungkook na naglalakad papalapit sakin habang nakangiti. Pero bakas sa kanyang mga mata na kakatapos niya lng umiyak.

"Jungkook.!" tumakbo ako papalapit sakanya. And eventually niyakap ko siya.

"Kookie.. please hayaan mo muna ako na yakapin ka. plleaassee" I was known as the Drama queen. Pero what I am doing right know is not one of my dramas. Gusto kong damayan ngayon si Jungkook. Gusto kong alisin lahat ng sakit na nararamdaman niya.. kung pwede ko lng siguro patayin ang Lhalyne na yun, siguro sa morgue na siya ngayon >_<

"Dons ang sakit pala nuh?" sabi niya habang umiiyak sa balikat ko. Nkayakap din kse siya sakin at mabuti na lang hindi kami naging center of attraction dahil nandito kami ngayon sa tagong parte ng school. Sa likod ng gym.

"Ssshhh I know, kaya ilabas mo lng yan. Kahit ayaw ko, pagbibigyan kita ngayon na umiyak. Pero sa araw lng na ito huh? gusto ko simula bukas masaya kana ulit." mas hinigpitan pa niya ang pagkakayakap sakin at humahagulgol.

"Sana nakinig na lang ako sayo. Sana hindi ko na lng sya niligawan. Sana hindi na lng ako naniwala na seryoso sya sakin..... "

"Sana.. sana.. sana! puro ka nlang sana! Kung nakinig ka lng sana edi sana hindi ka nagkakaganyan ngayon! ttss" 

after kong sabihin yun, humiwalay ako sa pagkakayakap sakanya at nagsimula nang maglakad papalayo. Bahala siya sa buhay niya. Nakakainis siya pero mas naiinis ako ky Lhalyne>_<

Narinig kong tinatawag ako ni Jungkook pero hindi ko siya nilingon. Yeah! f*ck you ka! That should be me! sana ako na ang minahal mo Jeon Jungkook ! Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako. Tsss taksil na luha toh. Ba't ngayon kapa tumulo? 

I run as fast as I could papuntang football field. Umuulan pa nman ngayon at wala akong dalang payong. Yeah weather, mki sabay ka pa -.-

"Wwaaahhhhhhhh that should be me!! Sana ako nalang ang minahal mo!!!" parang timang ako sa kakasigaw dito sa gitna ng field.. so do I care? wala na nmang mga students. At isa pa anlakas lakas ng ulan sino pa kaya ang makakarinig sakin. Napa-upo ako sa field.

"I love you jungkook!!!!" bhala na bsta gusto kong ipagsigawan sa buong mundo na mahal ko si Jungkook.

Teka.. bakit parang di na ako nababasa ng ulan? Tumitingin ako sa itaas only to see someone na nagpayong sakin.

"Sehun?" 

"Ttsss may pa that should be me kpang nalalaman jn! kahit kaylan talaga Drama queen ka!" halata sa itsura niya ang pagka irita.

"Hahaha hayaan mo na nga ako. Sayang ang talent ko sa acting kung hindi ko papakinabangan." tapos tumawa ako habang umiiyak (wahaha baliw ang peg? xD). Nagulat na lang ako nung binitawan ni Sehun ang payong atsaka binuhat ako na para bang bagong kasal.

"Uuyyyy Sehun! Bitawan mo nga ako!!! aaahhhh" nagpupumiglas ako pero npakalakas niya. Aish naman oh!  

Naglalakad kami sa ilalim ng malakas na ulan. Ay mali! siya lng pala ang naglalakad. xD

Nakarating kami sa may bench na may canopy sa school. At dun binaba na niya ako.

"Alam mo Oh Sehun, di mo na dpat ako pinuntahan dun kanina.. yan tuloy nabasa ka pa." ako habang inaayos ang bag kong basang-basa. Ttss hayaan na yan! bibili na lng ako ng bago. Hindi sumagot si Sehun, nakatingin lng sya sakin. Yung seryosong tingin.

"Problema mo?" sa uulitin, ganun parin ang reaksyon niya.Ahh so ganun? magtitinginan lng kmi dito? ttss -_- Mga ilang minuto din ang nkalipas bago siya magsalita.

"Siguro di ka nagsisi nung nakipag-hiwalay ka sakin nuh?" this time parang naiiyak na siya.

I feel guilty para ky Sehun. Simula kase nung nakipag hiwalay ako sakanya, parang hindi na siya yung dating Sehun na nkilala ko. Nagbago na siya.

Hindi ko namalayan na nakayakap na pala siya sakin. Rinig na rinig ko ang mga paghikbi niya. Waaahhh pati tuloy ako naiiyak na rin :'(

"Im sorry Sese.. kung nasaktan mn kita. Sorry dahil ginamit kita para makalimutan si Jungkook." naiiyak na sabi ko. 

"Ssshhh... kasalanan ko din nman eh! I failed to make you fall for me. I failed to make you forget Jungkook. Pero if you'll give a chance to make you mine again, I will do everything to take the pain away." mas hinigpitan niya pa ang pagkakayakap

"No Sehun, I wont hurt you again. Sapat na ang pag-aalaga mo sakin nun, and I should thank you for that. Please forget about me Sese dahil mas masasaktan ka lng. Mahal na mahal ko talaga si Jungkook." kumalas ako sa pagkakayakap at tiningnan ko siya mata sa mata.

"Tama na nga ang drama! hahaha kahit na drama queen ako, aba't nagsasawa din ako sa kaka-emote nuh! hahahaha" napatawa nman siya sa sinabi ko. I wiped his tears using my both hands.

"Sige na mauna na ako Sese. Ingat ka huh? babye" I waved goodbye to him at nagsimula nang maglakad palabas ng school.

Narealize ko sa araw na ito na ang mga Boys are not toys to play, not a free food to taste and definitely not a bubble gum to spit when the sweetness is gone.

"That should be me…" yan ang huling sentence na narinig ko mula sakanya.

Haayy .. Oh Sehun for we are destined just to be friends :'(