Chapter 2 - Rude

90 4 0
                                    

Thalia's POV

2 months past since the day I discovered that experiment. But here I am in in my room chatting with my online friends. Honestly, I never meet them. They don't even know that I have a weird allergy. It's just that, I can't trust people.

It was already 3PM when I decided to go down in our sala. Why? Well, I have to say what I'm going to do to myself. 

Nagdadalawang-isip pa rin ako. Kailangan ko bang gawin 'to? I mean, bakit gagawin ko pa ba 'to? Hayyy. Fine, I'll try to convince them. Kapag ayaw nila, edi wag! It's fine. Ayos lang kung ayaw nila akong gumaling.


"This is just simple to say kaya ayos lang. Wag kang kabahan Thalia." At lumabas na nga ako ng kwarto ko.


"Hey honey, may pupuntahan lang kami ng dad mo, is it okay?" Oops. 


"Mom, dad, may sasabihin muna ako." Sabi ko bago pa makalabas sila.


"What is it baby?" Dad ask. Huminga ako ng malalim. I can do this. I can tell them. 


"May..." I can't breathe. "May mga scientist kasi na--"


"Hindi kami papayag." Biglang sabi ni Mommy. Paano niya nalaman? "They are going to make an experiment, am I right or not?" 

I nod. 


"Thalia, just accept the fact that there's no cure, okay?" Napatingin ako kay Daddy. He wan't to believe that fact but I can't. Pero tama siya, dapat tanggapin ko. Dapat tanggapin ko na pang-habang buhay na 'tong allergy na 'to. I have to accept it. I have to accept the fact that I was born to suffer in this world. Mukhang wala ngang cure nito. Bakit ba ako umaasa? Alam ko naman yung toto eh. Bakit paulit-ulit nalang ang lahat? Bakit hindi ko matanggap? Bakit hindi ko magawa ang mga bagay na gusto kong gawin...


"Aalis na kami." Sabi ni Mommy at umalis na nga sila ng tuloyan. Napaupo nalang ako dito sa hagdan. 

Sana hindi ko nalang ginawa yun. I'm must be insane. 


"Sh**" Napamura nalang ako. "Wag kang iiyak Thalia.' I'm trying my best not to cry. I'll just hurt myself if I'll cry. Hindi rin naman nakakatulong ang pag-iyak.

Yan ang paniniwala ko. Hindi naman nakakatulong ang pag-iyak sa mga problema ko. Sinasaktan lang ako ng bawat luhang tumutulo galing sa mata ko. Sinasaktan ko lang ang sarili ko. And that's how stupid I am. 

I even tried to tell my parents about the experiment thing. Alam ko namang hinding-hindi sila papayag pero anong ginawa ko? Sinabi ko pa rin sa kanila. Kasi bobo ako. Kasi hindi ako nag-iisip. Sinasaktan ko ang sarili ko.

I admit, I always ask myself how do people feel after crying. 

What if I try to cry para mailabas ang lahat na hinanakit ko?

Pero paano kung masaktan ako?

It's really stupid.


--


"Try to convince them." Direct to the point kong sabi kay Doctor Belen nang ma-contact ko na siya.


"Huh? So hindi ka nga talaga pinayagan? How pitiful." Yeah right, how pity of me. Ayoko talaga sa lahat ang kinakawawa ako.


"What do you expect? Na payagan nila ako?" They need to know everything. They need to know what are the benefits of it. They need to know why I wan't to do it. They need to know how much I need it.


"Of course not. Haha!" There you go again. She's laughing again. As if it was a joke. Ganyan ang problema sa mga tao eh, hindi nila sineseryoso ang mga bagay na dapat sineseryoso. This is not a big joke! "I'll try to convince them, don't worry." Mabuti naman. "But how? Alam mo namang mahirap silang i-convince." That's the problem. 


"Ikaw na ang bahala. Alam mo rin namang hindi ko alam kung paano sila I-convince." I said. Kahit ano pang gawin ko ayaw pa rin nilang pumayag eh. I need a person who can help me.


"Fine fine fine. I'll do my best." Buti naman. After that call, kinuha ko ang laptop ko. As I open it I saw my background picture on it. It's a raindrop. When can I dance under the rain? Until when am I going to suffer?

I can take a bath but its just once a week. At hindi pa talaga tumatagl ng dalawang minuto. It sucks right? What the f am I?


Tuluyan ko nalang in-open ang facebook account ko. It's already my hobby. Browsing the internet, watching videos in youtube, and being jealous because it looks like they are so adventurous. Oh well, sanay na ako. It hurts. It really hurts. Yung parang kinulong ka sa isang hawla? Ang sakit. Pinipiga ang puso ko kapag naiisip kong may ganito akong allergy. It really sucks. I want to get out of this hell. I want to be free but I don't know how to. I know that no one can help me escape this reality.


Pagkabukas na pagkabukas ko ng facebook account ko, a picture of seven guys appeared in my newsfeed. Again. The Vidallons, everyone. I don't know why they're so popular. I wonder what's their lives about. 

Napatingin ako sa nag-iisang Vidallon na na-meet ko. It's Hephaestus Vidallon. Yung mahangin na lalaki. Mas mahangin pa siya kesa dun sa hangin dun sa rooftop.

Tiningnan ko nalang yung inbox ko kung may nag-message ba and there! Meron nga. It's Kaleigh.


"Hey, wanna hang out?" She mean hang out here in our house?


"Ok. Wala naman sila Mommy eh." Bukas pa talaga uuwi sila mommy kaya ayos lang.


"Pupunta na ako dyan. Hintayin mo ako sa may gate." Reply niya. Ayos lang naman eh kung lumabas ako pero hanggang sa may gate lang. My parents won't allow me to go out. Yung lampas gate na. 

I turn off my laptop again and I get my hoodie. Malamig naman siguro ngayon 'no. It's already 7:00PM, afterall.

Agad na akong lumabas ng bahay pagkatapos kong isuot ang hoodie ko. Wala rin naman sigurong tao sa labas because it's already night time and also, minsan lang maging bibo ang village namin. Oh yes, this is a village. Ang village na 'to ay isa sa mga sikat na village dahil nga kasi, mayayaman ang nakatira dito. I don't even know why people always bow their heads on the people who are higher than them. I mean, kayamanan. Hindi ba nila alam ang totoong depinisyon ng kayamanan? Some of the families who live here are broken family. For me, mas mataas yung rank ngmga taong walang pera kesa sa amin because they're while us here? We're not and will never.

It's already 7:15 PM when I heard something. So I guess, Kaleigh is already coming. Pinapapasok yung ibang kotse dito sa village namin eh pero nililista yung pangalan nila sa isang logbook and ini-inspect. 

I waited. Pero habang tumatagal parang hindi lang isang kotse ang naririnig ko. Don't tell me tat Kaleigh brought some of her friends? Alam niya naman sigurong hindi papayag ang parents ko nyan.

I never experience parties. Kapag birthday ko, it's a usual thig that I celebrate it by myself. Without my parents. Timing rin naman kasing may trabaho sila sa araw na yan kaya nagre-greet nalang sila. It's okay, I'm already used to it.

*Beep beep~*

May narinig akong busina galing sa may kanang bahagi ko lang kaya tiningnan koito pero nagulat nalang ako nang biglang kotse ang muntikan ng makasagasa sa akin. Mabuti nalang at napaatras ako. 

Parang nag-cocontest ata sila. At dito pa talaga sa village namin napili nilang mag-contest ah!

Bumaba ang driver ng kotseng halos makasagasa sa akin. Halos mamatay ako dun ah! May plano ba siyang patayin ako?


"What the fu--?" Hindi naituloy nung driver ng kotse ang sasabihin niya. Parang namumukhaan ko siya ah. It's--


"Ikaw?!" Sabay naming natanong. Wow! So the person who almost kill me is this person? Yung mahanging Hephaestus Vidallon?!


"Aba't! Ba't ka ba nasa kalsada? Halos makapatay na ako ng tao!" Wow anong ako,nasakalsada? Siya nga yung hindi tumitingin eh! Siya na yung nagkasala siya pa yung sinisisi ang kasalanan sa akin. What a rude person. Vidallon ka pa naman. Pero sige, pagbibigyan kita. I do have patience to a person who's being rude. "Sa susunod kasi wag na wag kang pakalat-kalat!" Wtf? Me? Pakalat-kalat? Do I look like a garbage who is just scattered everywhere or what so ever?

Under The Rain (Vidallon Series #2)Where stories live. Discover now