Umarım beğenirsiniz, yorumlarınızı bekliyorum..
*Bölüm 1*
Koşmalıydı.. Daha hızlı koşmalıydı yoksa yakalanacaktı. Bu kadar ilerledikten sonra yakalanmak… Ah! Kesinlikle koşmalıydı.
Genç kız, elbisesinin eteklerini sıkıca tutup, koşarken arkasından gelen adım sesleri çoğalmaya başlamıştı. Kesin yakalayacaklardı bu sefer onu. Ama nasıl buldular ki? Yakalanmamalıydı. Oraya bir daha geri dönemezdi. Dönmemeliydi!
Hızlı bir şekilde koşarken kolundan tutulup çekilmesiyle şaşkına döndü. Ne olduğunu anlamak için ağzını sıkıca tutan elin sahibine baktı. Ve o anda ilk fark ettiği şey lacivert okyanuslar oldu…
Lacivert göz olur muydu? Şu yaşına kadar hiç görmemişti. Hoş, şu yaşına kadar toplasa 15 kişi bile zar zor görmüştü ya, neyse.
Korkudan irice açılmış gözler ile karşısındaki lacivert gözlü adama bakarken ne yapacağını, ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Çığlık mı atmalı? Yoksa kendisini saklamasını mı söylemeli? Belki de ona yalvarıp, arkasından gelen adamlardan korumasını istemeli. Ah, ne yapması gerektiğini bilmiyordu ki! Hele de karşısındaki adam ona böyle bakarken…
Genç adam ise kızın hissettiklerinin fazlasıyla farkındaydı. Nasıl farkında olmasın ki?
O küçük siyah gözleri irileşmiş, kendisine şaşkınlıkla bakıyordu. Yuvarlak yüzü, küçük burnu ve küçük ağzı ile karşısında küçük bir çocuk var gibi hissetmişti. Ama yırtık ve kirli elbisesinden anlaşıldığı üzere, hayır. O küçük bir çocuk değildi.
Lacivert gözlerini, karşısındaki siyah gözlü kıza dikerek, boğuk ve sert bir sesle konuştu.
“Artık hiçbir yere kaçamazsın, küçük kaçak! Sayende koskoca iki haftamı boşuna harcadım. Yarın evine geri gideceksin!”
Genç adamın sesini duyan kız, korkuyla olduğu yerde büzüştü. Şu anda gerçekten de evinde olmak isterdi.
İster miydi?
Babası olacak o alçağın kendisini başka birine satmasına müsaade edebilir miydi? Ya da sözde teyzesi olan o kadının, babası evde yokken eve getirdiği erkeklerden kaçmaya devam edebilir miydi? Nereye kadar kaçabilirdi ki? Elbet bir gün yakalanacaktı. Ama o gün, bu gün olmayacaktı!
Aniden korkuyla büzüştüğü yerden kalkıp erkeğin karşısına gitti. Siyah gözleri çakmak çakmak yanarken, erkeğe aşağılayan bir bakış atıp, alayla konuştu.
“Hadi ya? Kim götürecek beni o eve? Sen mi? O kadar adamdan kurtulduktan sonra, sence sana beni götürmen için izin verir miyim sanıyorsun?”
Adam, kızın bu çıkışını beklemediğinden şaşırmıştı. Şaşırmış ve kızmış! O küçük cadı kim oluyordu da kendisi ile böyle konuşabiliyordu? Bu hakkı kendinde nasıl buluyordu?
Kızın üstüne yürüyüp, burunları birbirine değene kadar yaklaştı. Sinirden çenesi seğirirken, boş sokakta genç adamın gürlemesi yankılandı.
“Sen! Benimle nasıl böyle konuşabiliyorsun? Kim sana bu izni veriyor? Aptal cadı!”
Kız duyduğu kükreme ile yerinde sinmemek için dişlerini sıkıp, inatla kafasını kaldırdı. Adama, karşısında sanki bir böcek varmış gibi tiksintiyle bakıp, sesini normal tutarak konuştu.
