Game ka?

Kabanata 1

Kabanata 1: Who was that?

Screams. Crying. Suffering. That's what all we hear —or maybe just me— in this classroom of ours. We experience something far more than worse. Hell. We are the chosen or should I say the fallen pupils of this class.

Naalala ko nung una akong pumasok roon......

Ngayon ang araw na magtra-transfer na ako dito sa Daivel High. Ang weird ng name ng school right? I just hope na hindi ganon ang mga estudyante rito. I looked around searching for my classroom. Room 2D.. Room 2D.... There! Turo ko sa isang room na malapit sa stairs. Lumapit ako roon at nang makarating na nga ako sa harap ng room namin ay nanlamig ako. The presence is chilling, like someone is watching you from afar feeling, plotting something. It sent chills down my spine. Hindi ko maintindihan pero kusang humakbang ang paa ko. Damn! When I finally entered there so-called-legendary-classroome veryone gave there death stare to me. Some are smiling devilishly and some are just staring at me..... emotional less. Hindi ko maiwasang hindi manginig. I have to control myself. Wag kang manginig Lia! Sabi ko sa sarili ko.

I look around and I notice something reddish. I didn't mind there stare following me and step closer to the place where I saw the reddish thing. When I finally stood in front of the redish thing ay parang nawala lahat ng dugo sa katawan ko. It was there teacher. Lying on the pit of blood with his body organs scattered everywhere. Patay na ito. Patay na patay.

Anong nangyari sa kanya? Bakit siya nagkaganito? May ginawa ba siya? Ano iyon? Sino ang gumawa sa karumal-dumal na pagpaslang sa kanya?

Ang raming tanong ang bumabagabag sa akin ngayon. But it only leads to one question... Did they do it?

Nanginginig akong humarap sa kanila expecting there eyes full of guilt. But hindi iyon ang nakita ko. There eyes are full of happiness, joy and lust....lust of killing. Humarap sila sa akin at tumayo. Lahat sila. Humakbang ako palayo pero there's no use, I'm cornered. Hindi na ako nakapalag ng higitin ng isang kasama nila ang kamay ko. Pinilit kong bawiin ang kamay ko pero ang lakas niya. Anong gagawin nila? Ano ang balak nila? Bakit sila ganito?

Ang damin na namang tanong ang sumasagu sa isipan ko. Ako na itong maranasan ulit. Ayaw ko nang maulit pa iyon. I can't stand this. I really can't. Kusang tumulo ang luha sa mata ko. Please, I don't want to die. Hindi ko na napigilan at napahagulgol na ako.

Napatigil ako sa pag-iyak ng may narinig akong putok. Ano yun? Tumayo ako at tinignan iyon, it was a confetti. Lots of it. "Surprise!," sabay-sabay nilang sabi. Pinunasan ko ang luha na tumakas sa mata ko. Huh? Anong nangyayari dito? I looked around and there I saw a banner with a SURPRISE written in blood and design with organs. Tinignan ko sila and they're all wearing their smile. They're fake smile exactly.

"Welcome to our classroom. It's so nice having you.... uhm... name?" Tanong ng babaeng may maikling buhok. Singkit siya at maputi. She's preety, I admit. But you can't trust somebody just by looking at there physical appearance. You should also consider if they can be trusted.... or not.

"Hello? You there?" Napapitlag ako sa pagiisip nang magsalita siya ulit.

"Lia" pabulong kung sagot. Tumango naman siya at tinitigan ako paa hanggang ulo. After that they all go back to there chair. Ako naman itong si nakatayo lang at hinihintay ang susunod nilang gagawin.