Ertenal Fleme

Res, non verba

Γέρνω πίσω στο κάθισμα με την βελούδινη επένδυση και κλείνω τα μάτια μου..ακουω αυτο τον γλυκό ήχο..ειναι ο ήχος της απόδρασης του αποχαιρετισμού..
Λοιπόν πίσω στην Γαλλία..
Οι εραστές δεν συναντιούνται κάπου, τελικά...βρίσκονται ο ένας μέσα στον άλλον..κρυφοκοιταζω εξω απο το στρογγυλό παραθυράκι παρατηρώ..τον πρωινό μισο σκοτεινό ουρανό..η ωρα ειναι 4 τα ξημερώματα..
Το μυαλό μου γεμίζει στην σκέψη της..ξανα και ξανα..το αεροπλάνο ειναι έτοιμο για την αναχώρηση..
Ενα ζευγάρι γαλάζια μάτια με κοίταζαν επίμονα..ένιωθα λες και με ειχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα.

«Καλημέρα σας κύριε θέλατε να σας προσφέρω ενα ποτήρι καφέ η λίγη πορτοκαλάδα». Το πρόσωπο της τοσο αγνό..Πρόκειται για μια γυναίκα ταλαιπωρημένη απο το σχήμα τον ματιών της και τους μαύρους κύκλους γύρο τους...αλλα το χρώμα τους είχαν ενα ασυνήθιστο γαλάζιο..

«θα ήθελα λίγο καφέ αν θα σου ηταν εύκολο ».ειπα με ενα χαλαρό χαμόγελο.. η κοπέλα δεν ανταπέδωσε και απομακρύνθηκε βιαστικά αφου μου άφησε το ποτηράκι με τον καφε και κατευθύνθηκε στον επόμενο επιβάτη..
Η ωρα πέρασε γρήγορα...
Και εγινε η προσγείωση στην έξοδο επαναλαμβάνα σιωπηλά
Αντίο
Arrivederci
Au revoir
Auf Wiedersehen…
Λεξεις που εχω πει τόσες φορές,σε τόσες γλώσσες που λογικά θα έπρεπε να τις προσφέρω καλύτερα τώρα..εχω πολυ καιρο να ερθω στο Παρίσι..για να μην προκαλέσω τα βλέμματα για υποψίες σχετικά με την πηγή όλου αυτού του πλούτου μου...η την εμφάνιση μου...που δεν αλλάζει η το πως δεν γερναω..
Καταφτανω σε ένα ξενοδοχείο..ενας υπηρέτης με στολή μου ανοίγει την πόρτα και με υποδέχεται το ξενοδοχείο ήταν τοσο επιβλητικό σε μέγεθος και πολυτέλεια..που θα μπορουσε άνετα να φιλοξενήσει χίλια άτομα..
«Monsieur…»
Η φωνή της με αποσπά απο τις σκέψεις μου ο ηχος της ειναι τοσο μελωδικος και λυρικός που με κανει να ανατριχιάζω.
«Monsieur…» επαναλαμβάνει εκείνη ενώ η δικη μου φωνη σκορπάει πανω στην γλώσσα μου..
Δεν εχω ξανα δει τοσο πράσινα μάτια και φλογέρα κόκκινα μαλλιά τοσο απαλό μεταξενιο και δελεαστικό δερμα..θα έδινα τα πάντα να ακουμπήσω επάνω του..
«Pardon…» κανει μια υπόκλιση και τα μάγουλα της περνούν μια όμορφη ροζ απόχρωση και ταυτόχρονα πηγαίνει μερικα βήματα πίσω...
Περνει την σιωπή μου για αλαζονεία και απέχθεια..καθώς παρατηρεί τα ακριβοπληρωμένα μου ρούχα για κάποιον που δεν θα απεύθυνε τον λογο σε κάποια καθαρίστρια
«Pardon… moi…» λέω..και αρπάζω το χέρι της ειναι τοσο ζεστό τοσο ηλεκτρισμενο οταν ακουμπάει το δικο μου,που μπαίνω στον πειρασμό να μείνω ετσι και να μην την αφήσω ποτε..και χωρίς να συγκρατήθω τη ρωτάω «Ποιά εισαι?»τοτε παρατηρώ τον τρόπο που σκύβει το κεφάλι της σεμνά  προς τα κατω καθώς κοκκινίζει περισσότερο..ξερω οτι της προκάλεσα εγω αυτη την αμηχανία και με κανει να μετανιώνω που της μίλησα...
«Ειμαι η Emily, κύριε…»
Το βλέμμα της συναντάει ντροπαλά  το δικο μου ενω προσπαθεί να τραβήξει το χέρι της απο το κράτημα μου..
«Θα μπορούσα να παρω τα πράγματα σας παρακαλώ»
Σηκώνει το πηγούνι της και με κοιτάζει με τέτοιο τροπο,που νιώθω ενα κύμα ηρεμης ζεστασιάς να κυλάει ορμητικά  μέσα μου. Όσο και να προσπαθώ ομως,δεν μπορω να στρέψω αλλου την ματια μου..δεν μπορώ να μην νιωθω την αίσθηση του δερματος της.

Res, non verba.

μτφρ: έργα, όχι λόγια