Kookmin's presents: An Extraordinary Love affair

A Moment to Remember

Nalulungkot man si Jimin na ito na ang huling beses na makikita niya ang mansion,ang gubat at si Jungkook,mas gugustuhin pa din naman niyang i-enjoy ang chance niya to have a moment with the beautiful stranger.

Hindi niya alam what's gotten into him,pero paggising niya kaninang umaga,ito agad ang gusto niyang unang makita. Na kahit nagkaroon siya ng hindi magandang encounter with his boyfriend,a little argue with his older brother...he didn't mind at all.

Kaya kahit hindi pa niya maapak ng maayos ang pilay niyang paa,hinintay muna niyang lumabas ang kapatid niya bago siya tumakas para makalabas at makapunta sa lugar na'to. Hindi na din niya dinala ang phone niya para hindi siya matawagan ni Taehyung at mga kaibigan.

"Masakit pa ba yang paa mo?"
Tanong ni Jungkook sa kanya habang pinapalitan nito ng benda ang paa niya. Ito yung sandaling gustong-gusto niya,yung hindi ito nakasimangot at puro kaseryosohan ang makikita sa mukha nito.

Ngayon kahit papaano ay may emosyon na siyang nakikita sa mga mata nito--nakikita niyang isa itong sweet na tao,a caring one. Mabait din at gentleman. Siguro kung wala lang siyang boyfriend, ang tipo nito ang gugustuhin niyang maging boyfriend.

"Medyo pero nakalalakad naman ako"

"Alright. Tara,ililibot kita dito sa mansion at para magawa ko na ang poem na gusto mo"

Hinawakan siya nito sa magkabilang kamay,guiding him to walk slowly. Parang may kuryente na dumaloy sa buo niyang katawan sa pagkakadikit ng mga kamay nila.

"Feeling uncomfortable?"

"No,not at all. It's weird the way you walk backwards, while assisting me to walk like a baby trying to do basic steps"

Jungkook chuckles,and changed position as he took his one arm and wrapped it around Jungkook's shoulder. At ang isa nitong kamay naman, hinawakan pa siya sa waist niya para alalayan pa din siya. Ewan niya kung kinikilig siya kasi feeling niya kinikiliti siya. Well, isn't Jungkook a very sweet and a true gentleman? Na kahit ga'no pa kalamig kung pakitunguhan siya nito, hindi pa din siya nito pinababayaan.

"Does this feels more better,Jimin?"

Onga,kinikilig nga siya..aaminin na niya yun,e kasi naman he just really love hearing his name coming out from Jungkook's mouth. Parang music to his ears,that he want to record it para gawing ringtones.

He playfully giggles, and nods to Jungkook. Para pa nga siyang mawawalan ng malay nang makita niya ang pagngiti nito sa unang pagkakataon. Yung ngiting hindi dahil tumatawa ito..Kundi isang plain na ngiti,but the most genuine and real smiles.. He like it--ah no,he would love to see those smiles more often. And his for today's goals? Makes Jungkook smiles.

"umm,Jungkook"

"Yes?"

"Gusto ko lang malaman kung hindi ka ba natatakot dito ng nag-iisa? Hindi ka ba nag-aalala sa seguridad mo dahil mag-isa ka lang sa kalagitnaan ng kagubatan?"

Hindi ito agad sumagot sa kanya,at inalalayan lang siya makababa muna sa mahabang hagdanan bago sumagot at humarap sa kanya.

"Nope,I'm not scared. When in fact,ako ang kinatatakutan dito. If anyone asked you kung saan makakakita ng gubat,wag mong ituturo ang lugar na'to. Hindi ito gubat,dati itong rancho. Nag-aalaga kami ng mga hayop specially mga kabayo. But after my parents migrated in England, walang lumingon dito at ipinamigay na ang mga kabayo"

"Rancho? Wow. Sayang naman pala ang lugar na'to. It's beautiful, kaya pala hindi ito katulad ng ibang mga gubat. Ahh,I've always want to experience horse backriding"