Το φιλί του Νάρκισσου

6

-Νομίζω εκτοπίσαμε για λίγο τον πάγο όχι μόνο από τα μάτια σου αλλά και από ολόκληρο το εσωτερικό σου, τι λες;

Ο αλέξανδρος πέταξε στην άκρη το λεπτό τσαλακωμένο σεντόνι και τράβηξε την κοπέλα πάλι στην αγκαλιά του, διότι εκείνη είχε μόλις σκεφτεί να δοκιμάσει να απομακρυνθεί και είχε κάνει και μια πρώτη δειλή απόπειρα.

-ασφαλώς, μόνο παγωμένη δε νιώθω.

-Θαυμάσιο είναι αυτό, ελπίζω να μου το πιστώνεις.

Έχωσε τα χέρια του μέσα στα ασημόξανθα μαλλιά της.

-σαφώς. Πρώτη φορά νιώθω έτσι, είναι σαν να χάθηκαν για λίγο από τον κόσμο μου τα ξωτικά.

-αυτό είναι ακόμη καλύτερο, το ίδιο έγινε και με τη σκιά που με κατατρέχει.

-Δεν έχει όνομα αυτή η σκιά;

-Πώς δεν έχει; Ελβίρα τη λένε.

-είστε μαζί;

-εγώ λέω πως είναι φίλη μου, εκείνη έχει αντίθετη άποψη, αλλά μη μου τη χαλάς τη νύχτα τώρα με την αναφορά του ονόματος της. Κάτι μου έταξες, βασίλισσα.

-σαν τι;

Ήξερε καλά η λήδα τι ετοιμαζόταν να της ζητήσει αλλά ήθελε και να κερδίσει και λίγο χρόνο.

-Θέλω να δω τον νάρκισσο και μετά να σου βγάλω κι αυτά τα ζαφείρια από πάνω σου.

Η κοπέλα ανασηκώθηκε και τον κοίταξε με μάτια που άστραφταν γεμάτα πρόκληση. Θα ζούσε όσο πιο έντονα μπορούσε αυτές τις ώρες και μετά θα τις έθαβε για πάντα μέσα της, εκεί που έθαβε και τους εφιάλτες της.

-Βγάλε τα λοιπόν, τι περιμένεις;

-Να και μια βασιλική παραγγελία.

Ο Αλέξανδρος σηκώθηκε με τη σειρά του και την τράβηξε πάνω του. Χαιδεύοντας την πάλι, άρχισε να της ξεκουμπώνει με φροντίδα τα ζαφείρια.

Η Λήδα που σχεδόν παρέλυε μέσα στα φιλιά, κατάφερε τελικά να απλώσει το χέρι και να πιάσει την κοσμηματοθήκη της, που είχε στο καπάκι της μια κοπέλα που χόρευε πλάι σε ένα ποτάμι και φορούσε στο κεφάλι της μια κορόνα από χρυσάνθεμα και edelweiss.

-δε σε νοιάζει που θα τα αποχωρισθείς για λίγο;

-Καθόλου, εδώ θα είναι κι αύριο.

Άνοιξε το συρτάρι που έπρεπε και τα έβαλε μέσα. Μετά, το έκλεισε και τράβηξε τελετουργικά σχεδόν ένα άλλο. Πήρε από μέσα το μενταγιόν και το άνοιξε προσφέροντας το στον αλέξανδρο.