Το φιλί του Νάρκισσου

39

Η Λήδα άκουσε τελικά το κινητό της να δονείται επίμονα, ακριβώς τη στιγμή που έμπαινε στο σπίτι της. Ήταν αργά το βράδυ κι εκείνη το μόνο που ήθελε ήταν να φάει κάτι και μετά να πέσει για ύπνο. Η δουλειά της είχε προχωρήσει αρκετά μα για να έχει και την ανάλογη συνέχεια ήταν απαραίτητο να κοιμηθεί για κάμποσες ώρες. Για κάποιο λόγο πάντως είχε χάσει την ελπίδα της να λάβει μήνυμα από τον Αλέξανδρο. Έτσι απάντησε κατευθείαν χωρίς να δει ποιος την καλούσε:

-Παρακαλώ;

-Καλησπέρα, Λήδα.

Η κοπέλα που ετοιμαζόταν να ανέβει τη μεγάλη σκάλα που οδηγούσε στο δωμάτιο της πάγωσε και πιάστηκε από την κουπαστή για να μην πέσει. Αυτός που της μιλούσε έτσι ψυχρά κι αδιάφορα δεν ήταν άλλος από τον αλέξανδρο.

-αλέξανδρε, εσύ είσαι;

-Ναι Λήδα, είσαι καλά;

Εκείνη συνέχισε να ανεβαίνει, θέλοντας αυτή τη φορά να βρεθεί μόνη στην κρεβατοκάμαρα της. Ήταν φανερό πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

-εντάξει είμαι, δούλευα όλη τη μέρα σχεδόν και μόλις επέστρεψα στο σπίτι μου. Εσύ;

-Κι εγώ είχα πολλά να κάνω.

-Πού είσαι; Φασαρία ακούω.

Του μιλούσε όσο πιο χαλαρά μπορούσε θέλοντας να κερδίσει χρόνο για να ανιχνεύσει ό,τι περισσότερο μπορούσε από τη φωνή του.

-στο μπαρ ενός ξενοδοχείου είμαι επειδή έχω κάποιο ραντεβού.

-με ποιον; Πώς είσαι αλήθεια; Πώς νιώθεις; Πώς ήταν χθες;

Κρέμασε τη ζακέτα και την τσάντα της στα σωστά σημεία και μετά πήγε και σωριάστηκε στο κρεβάτι της εξουθενωμένη.

-Το χθες ήταν χθες, όλα έγιναν όπως έπρεπε. Άκου, Λήδα, θα πρέπει να συναντηθούμε κάποια στιγμή.

-Ναι σίγουρα, εγώ και τώρα αν μπορούσες...

-σου είπα πως έχω κάποιο ραντεβού, κι άλλωστε δε βρίσκομαι στην αθήνα.

-αλέξανδρε, τι σου συμβαίνει; Δεν σε ακούω καλά.

-Τίποτα απλά είμαι κουρασμένος κι έχω δουλειά να κάνω ακόμη. Να συναντηθούμε αύριο κάπου έξω; Να πάμε σε μια καφετέρια ας πούμε...

Η λήδα άρχισε να ιδρώνει, τώρα ήταν βέβαιη πως η συνάντηση τους αυτή δε θα ήταν για καλό.

-εντάξει, πάμε όπου θέλεις, μου είναι αδύνατο να αντιληφθώ γιατί μου μιλάς με τέτοιο τόνο μα δε μπορώ να κάνω και κάτι.