Seni o günden sonra bir daha görememiştim.
Günlerce boyası akmış sarı bankı gözlemiştim.
Senden bir iz var mı diye.
Boştu.
Yemin ederim, sen gelmedin, kimse de o banka oturmadı
Yağmur yağdı, güneş çıktı, yağmur tekrar yağdı. Ama sen gelmedin.
Bekledim seni. Hiç usanmadan.
O kadar zaman geçti ki korktum. Yüzünü unutmaktan korktum.Sanki hiç varolmamışsın,
seni beni uydurmuşum gibi korktum.
Peki ya sen?
Sen ne hissediyordun acaba şu an? Ben seni özlemiştim, insan yeni tanıdığı birini bu derece özler miydi? Ama ben özlemiştim işte.
İçten içe seninde aynı düşünmeni istiyordum. Bencilce ama öyle.
Kapım çaldı.
Gözlerim sarı banktaydı. Senden bir şeyler bulmaya çalışırcasına inceliyordum bankı. Pembe bir şeyler görmek istercesine bekliyordum.
Görüş alanımdan çıkarıp kapıya gitmek bir zulümdü benim için ama kapıyı açtığımda ve sadece yerde bir zarf bulduğum durum ilginçleşmişti.
Kimin bıraktığını bulmak için koridora çıkmıştım ama tek bir iz yoktu.
Zarfı da alarak içeri girdim.
Bir an önce sarı bankı tekrar görmek istiyordum. Seni tekrar görmek istiyordum. Neden yokmuşsun gibi hissettiriyordu Jimin? Neden var olmadığını düşünme başlamıştım?
Bu durum kızdırdı beni.
Elimdeki zarfı fırlatıverdim bir anda.
Etrafa saçılanlarla dikkatim dağıldı ama hemen. Bakışlarımı banktan çekmiş, yere saçılan fotoğraflar üzerinde gezdirmeye başlamıştım.
Pembe bir kafa gördüğümde durdum, ellerim titredi. Hemen yere çöküp incelemeye başladım.
Jimin.
Tanrı aşkına Jimin, sendin bu.
Fotoğraflardaydın ve..
Ve yalnız değildin.
Yanında biri vardı. Hayır biri değildi. Hayır.
Yanında ben vardım.
Ben?
Biz.
Bütün fotoğraflarda biz vardık Jimin.
Her birinde.
Fotoğraf değiştirdikçe açılar değişiyordu, yan yandaydık, uyuyorduk, sarılıyorduk, gülüyorduk. Jimin...öpüşüyorduk.
Biz.
Bu nasıl mümkün olabilirdi?
Bu fotoğraftakiler nasıl sen ile ben olabilirdik?
Seni tanımadığıma eminim Jimin. Ben eminim.
Eminim değil mi?
