Akward.

Και τώρα;

- "ΜΑΜΑ ΟΧΙ!" ουρλιαξα ξανα και έτρεξα προς το μέρος της με τα δάκρυα να απειλούν να βγουν απο τα μάτια μου.

Οχι.. οχι οχι οχι! Θεε μου οχι!

Έσκυψα απο πανω της πασχίζοντας να την συνεφερω, κουνώντας την βίαια και χτυπώντας της το πρόσωπο.

Πλεον τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι στα μάγουλα μου.

- "Μαμα σε παρακαλώ, οχι! Μην με αφήσεις! Όχι και εσυ!" φώναζα πλεον αναμεσα στους λυγμούς μου.

Ο εγκέφαλος μου ειχε μπλοκάρει και ο πονος παρέλυε αργά και βασανιστικά το κορμί μου.

Αναμνήσεις απο εκείνη την μέρα κατέκλυσαν το μυαλό μου. Προσπαθούσα να τις διώξω αλλα η απελπισία τα εκανε χειρότερα.

Άκουγα τους αλλους να φωνάζουν το όνομα μου καπου μακριά.. οι φωνες τους έφταναν θολές στα αυτιά μου.

Προσπαθούσα να συνεφέρω την μητέρα μου αλλά εκεινη δεν κουνιόταν και ο φόβος κυρίεβε το μυαλό μου ολο και περισσότερο.

Δεν μπορω να χάσω και εκείνη.

Ξαφνικά δυο δυνατα χέρια τυλίχθηκαν γυρω μου και με σηκωσαν αποτομα απο πάνω της.

- "Νατς! ΝΑΤΣ!" αναγνώρισα την φωνή του Κρις.

- "ΟΧΙ! ΑΣΕ ΜΕ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΣΩΣΩ!" ούρλιαξα εγω παλεύοντας να απελευθερωθω απο το κράτημα του, αλλα εκείνος με έσφιξε ακομα πιο δυνατά.

"Ασε με.. μη.." κλαψουρισα αδύναμα καθως η όραση μου θολωνε ολο και περισσότερο.

Αφήστε με.. πρεπει να την σώσω..

Κρις

- "ΣΥΝΕΛΘΕ ΝΑΤΣ!" φώναξα οσο πιο δυνατά μπορούσα.

Θεε μου, ποτε δεν την έχω δει έτσι..

Βασικα γραψε λαθος.

Μια φορα μονο..

Πάλευε να απελευθερωθεί απο το κράτημα μου αλλα την έσφιξα πιο δυνατά.

Πρέπει να την συνεφερω.

Την γύρισα ανάποδα ώστε να κοιτάει εμένα και κοιταξα τα κορίτσια που ειχαν σταθει εντρομές πανω απο την Τζορτζια μην ξέροντας τι να κάνουν.

- "Καντε πισω!" τους φώναξα. Αμέσως έκαναν και οι δυο ταυτόχρονα ενα βήμα πίσω κοιτώντας με φοβισμένα. "Ηρεμήστε, εντάξει; Δεν πεθαίνει. Απλά υπέστη μεγάλο σοκ και προφανώς λιποθύμησε." τους εξήγησα απότομα και φάνηκαν να ηρεμούν εμφανώς.