Ongekende angst

H15. Een gedicht vanaf Emma

Soms voelt het goed wat ik doe, ookal is heel mijn leven 1 groot taboe. Soms voel ik me goed, soms heb ik de moed. Soms voelt het fout, soms voel ik me daarom stout. Soms ben ik slim, soms voelt het alsof ik een berg beklim... en moet zoeken naar het goede pad, maar dan kom ik weer terecht in het zwarte gat. Bij hem voel ik me fijn, ookal doet ie mij soms zoveel pijn. Niemand weet wat ik doe, ook ík ben soms moe. Niemand weet hoe ik me voel, in mijn leven gebeurd een hele boel. Het begon als niets, maar alleen hij betekend iets. We leven op dit moment, maar als je er niet vlug genoeg bent.. gaat het mis. Mijn leven is veranderd door hem, ik reis nu van Arnhem naar Doetinchem.. tot Gorinchem. Hij bepaald wat ik doe, of ik wel voldoe en of ik ervaring opdoe. Hij bespeelt me als een pop, waardoor ik soms ontpop. Van een rups tot een vlinder, een mooie vlinder. Maar als hij me aanspreekt voel ik me weer een rups, ups... en downs. Daar bestaat mijn leven uit, close-ups en make-ups. Hij zegt dat ik mooi moet zijn, en daarvan krijg zelfs ik soms barstende hoofdpijn. Hij bepaald wat ik doe, en hoe ik me voordoe. Dat ben ik niet, maar weetje... hij is niet zo gek zoals hij eruit ziet. Soms behandeld hij mij alsof ik alles ben, alsof ik hem zo goed ken.

Ik hou wel van hem, maar ik ben nogsteeds op zoek naar de noodrem.

Dit moet stoppen, want ook ik wil mijn eigen boontjes doppen.

(Zelf geschreven)