Captain America's Daughter ||PETER PARKER × OC STORY||

1~ Flash

Introductie:

Hoi! Ik ben Peyton Rogers, ik ben zestien jaar, ben heel goed in vechtsport en woon alleen bij mijn moeder Katie, mijn vader heb ik nooit gekend. Ik ben in de vakantie naar Queens verhuisd en woon hier nu al 3 weken in een flat naast May en Peter Parker. Ze zijn heel aardig! Ik kan het goed vinden met Peter, en May is heel gastvrij. Mam en ik werden gelijk de eerste dag al uitgenodigd om te komen eten!

P.O.V. Peyton

"Ben je klaar voor je eerste schooldag, schat?" vraagt mijn moeder. "Ik hoop het, maar wat nou als de mensen mij niet mogen?" zeg ik twijfelend. "Het komt vast wel goed." zegt mam met een glimlach op haar gezicht. We gaan aan tafel zitten en eten ons ontbijt.

Dan wordt er op de deur geklopt en ik sta op om open te doen. "Hey, Peyton! Jij gaat toch ook naar Midtown High?" Het is Peter. "Ja." zeg ik glimlachend. "Ik dacht, misschien kunnen we samen naar school gaan? Volgens mij zitten we ook bij elkaar in de klas." "Ja! Lijkt me leuk!" zeg ik vrolijk. "Nou ik hoor het al," begint mam, "jullie kunnen het goed met elkaar vinden." Peter en ik lachen. "Dag mam, tot vanmiddag!" roep ik.

Even later zijn we op school en hebben de eerste les. Gelijk word ik aangekeken door iedereen wanneer ik het lokaal binnenloop. Ik lach een beetje ongemakkelijk en draai me om naar Peter, hij legt zijn hand op mijn schouder en wijst naar een tafel waar we aan gaan zitten. Daar zit Ned. Als hij ons ziet, zwaait hij. Hem ken ik ook al, want hij komt weleens bij Peter langs.

Midden in de les draait de jongen voor ons zich ineens om en zegt met een knipoog tegen mij; "Hallo schoonheid. Ik ben Flash, maar jij mag babe zeggen." Ik kijk Peter aan voor hulp, maar hij heeft zich in een gesprek verwikkeld met Ned. "Daar heeft ze volgens mij geen zin in." hoor ik iemand zeggen. Het is een meisje met bruin, warrig haar en zwarte kleren aan. Geïrriteerd kijkt Flash haar aan en draait zich weer om. "Dank je." zeg ik. "Het was niks, Flash is een eikel." zegt ze. "Ik ben trouwens Michelle. En jij bent?" "Ik ben Peyton, leuk je te ontmoeten!" We glimlachen.

In de pauze ga ik bij Peter en Ned zitten. Ze staren naar iets, of sterker nog, iemand. Naar Liz. "Wauw... ze is heel erg mooi." zwijmelt Ned, hij is duidelijk verliefd. "Peter, vindt je haar ook niet zo knap?" "Uhuh..." zegt Peter, die zijn aandacht in zijn eten heeft gestoken. "Ah, Peter! Kom op! Je kijkt niet eens!" Hij kijkt even op en zegt dan sarcastisch "Ja Ned, ze is heel mooi vandaag." "Ik denk dat we moeten stoppen met staren." zegt Ned na een poosje. "Te laat," begint Michelle, "Jullie zijn losers." "Waarom zit je dan bij ons?" vragen de jongens. "Omdat ik geen vrienden heb." "Echt wel!" roep ik. "Je hebt mij hoor." We glimlachen naar elkaar. Dan gaat de bel.

Nu hebben we Spaans. Ugh... Ik haat Spaans. Peter weet hoe vreselijk ik het vind en begint me te plagen. Lachend zegt hij wat dingetjes waar ik geen woord van versta. Ik lach ook. God wat een dork is hij soms ook, denk ik bij mezelf. "Oh? Vind je dat?" vraagt hij. "Zei ik dat hardop dan?!" We lachen. Zò hard zelfs, dat we de slappe lach krijgen en heel erg ons best moeten doen tijdens de les om niet in lachen uit te barsten.

Na een lange dag gaan Peter en ik weer op weg naar huis. "Hoe vond je je eerste dag?" vraagt hij lief. "Geweldig! Alleen een beetje jammer van mijn ontmoeting met Flash." "Wat heeft hij nu weer gedaan." zucht Peter. Nadat ik hem het hele verhaal heb uitgelegd, verzucht hij; "Ik had je nog willen waarschuwen voor die sukkel. Ik mag hem niet. Hij is de grootste flirt van de klas. Heeft elke week weer een nieuwe vriendin of een nieuwe telefoon. Maar goed.... Heb je zin om samen huiswerk te gaan maken?" "Ja, lijkt me leuk!"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
685 woorden