Captain America's Daughter ||PETER PARKER × OC STORY||

7~ Voor mij...

P.O.V. Steve

Ik loop met Katie richting de kamer van het meisje. Voor het raam stop ik en kijk naar binnen. "Dat is ze." Katie kijkt ook, vertederd en bezorgd tegelijk. Ik kijk ook weer. Daar ligt ze. Peyton. "Hallo, zuster Clarissa." zegt een stem en ik draai me om. Daar staat een zuster. "Hallo." ik schud haar de hand. "En u bent...?" vraagt ze aarzelend, kijkend naar Katie en mij. "Ik kom Peyton opzoeken. Ik ben met Katie mee." "Ja," zegt Katie, "het is belangrijk voor me dat hij er ook is." "Dat snap ik. Ik ga nu even haar infuus checken en haar bloedtoevoer controleren. Jullie mogen ook best in de kamer zijn."

We lopen de kamer in. Mijn hartslag stijgt als ik dichterbij haar kom. "Peyton..." mopel ik. "Wat zei u?" vraagt de zuster. "Nee, niks." Ik kijk naar Peyton. Ik hoor Katie met de zuster praten, maar ik versta niet wat ze zeggen, ook al staan ze naast me. Ik heb alleen nog oog voor Peyton. De zuster loopt om Peyton heen en controleert een aantal dingen. "Steve?" ik schrik op door Katie. "Sorry, ik wou je niet laten schrikken. Gaat het?" "Ja hoor, ik ben ehm... ja ik euh... ben euh-" "Overvallen? Of verrast?" probeert ze. "Beiden, om eerlijk te zijn." zeg ik met een brok in mijn keel. "Ik had eigenlijk nooit verwacht dat ik haar zou zien. Of jou weer, ik heb je zo gemist en-" "Steve..." Katie pakt mijn hand vast. "Ik heb jou ook gemist. Ik had ook niet verwacht dat ik jou weer zou zien, maar hier zijn we. Je moet er nu voor haar zijn... Voor mij..." ze huilt stille tranen. Ik pak haar vast en knuffel haar. Ik heb geen enkel idee hoe lang we daar hebben gestaan, maar één ding weet ik zeker. Ik laat ze nooit meer gaan.

P.O.V. Peyton

Ik moet een paar keer knipperen voordat mijn ogen aan het licht gewend zijn. Als ik mijn ogen eenmaal open heb, zie ik mam staan. Ze knuffelt iemand, een man met blond haar. Ze stoppen met knuffelen en dan man kust mijn moeders voorhoofd waardoor ik hem kan zien, ik herken hem ergens van... Maar waarvan?

Ik probeer te praten, maar dat doet te zeer aan mijn keel. Dus om mezelf hoorbaar te maken, knip ik een paar keer in mijn vingers. Mam draait zich om en kijkt waar het geluid vandaan komt als ze ziet dat ik het was. "Oh Peyton!" mam loopt ineens huilend naar me toe en omarmt me. "Wie... dat?" zeg ik, wijzend naar de blonde man. "Dat is euhm..." "Hallo Peyton. Ik ben Steve." hij loopt naar me toe en pakt mijn hand. Vervolgens drukt hij een kus in mijn haar. Als ik hem weer aankijk zie ik dat zijn ogen vochtig zijn en mama snikt ook nogsteeds. "Wil je wat water?" vraagt Steve. Ik knik. "Steve?" vraagt mam. "Hm?" "Wil jij even bij Peyton blijven? Dan kan ik de zuster halen." "Ja prima. Tot zo." Ik wil mam nog wat vertellen dus knip in mijn vingers. "Wat is er Peyton?" vraagt mam. "Pe-, Peter." probeer ik te zeggen. "Wat zei je, schat?" "Ze zei: Peter." zegt Steve. "Ik denk dat ze wil dat je Peter ophaalt, ja toch Peyton?" Hij kijkt me aan en ik knik. "Ja, schat. Zal ik doen. Dan vertel ik de rest gelijk dat je wakker bent. Moet ik vragen of Peter even komt? En May? Of is dat te druk." zegt mam. "Kan-" ik begin hard te hoesten. Steve loopt naar de kraan en haalt een glas water voor me; "Hier, drink wat." Ik ga verzitten en drink een slokje. "Kan wel." zeg ik. "Okay schat." ze kijkt me vertederd aan. "Tot zo, blijf bij haar Steve." "Jazeker, zal ik doen." Mam loopt de deur uit en ik luister naar haar voetstappen die steeds verder weg gaan.

Ik tik Steve op zijn arm en geef hem mijn glas water aan. Hij glimlacht, neemt het glas in zijn hand en zet het weg. Ik knip in mijn vingers en wijs naar mijn moeders handtas die naast de stoel staat. Hij pakt de tas en geeft hem aan mij. Ik zoek even in de tas en dan vind ik wat ik wou hebben; een pen en een notitieblokje. Naast me hoor ik een korte lach van Steve, als ik kijk zit hij hoofdschuddend te grinniken. Ik geef hem een speelse stomp tegen zijn arm. "Wat?" vraagt Steve, nogsteeds grinnikend. Nu is het mijn beurt om hoofdschuddend te grinniken. Ik zet de tas op zijn schoot en schrijf wat op het papier:
'sorry maar ik weet nogsteeds niet echt wie je bent ook al kom je me bekend voor'
Vervolgens geef ik het briefje aan Steve. Hij leest het door en glimlacht. "Geeft niet hoor. Ik leg het je zo wel uit, samen met je moeder."

Dan hoor ik snelle voetstappen in de hal en komenveel mensen mijn kamer binnen; een zuster, mam, Peter, May, Ned, Michelle, Mrs. Leeds en... Tony Stark?! "Peyton!" Peter loopt naar me toe en geeft me een knuffel. "Ik was zo ongerust! Gaat het? Hoe voel je je? Ik ben zo blij dat je weer wakker bent." hij geeft me nog een knuffel en kijkt me aan met zijn grote, met tranen gevulde bruine ogen. Ik knik alleen en steek mijn duim op, als teken dat het goed gaat.

_______________________________________

A/N

Hey allemaal! Hier is het nieuwe hoofdstuk.
Ook heb ik wat aankondigingen:
• Ik heb een uploadschema. Ik post aan het begin van iedere maand een nieuw deel. Als ik meer heb, post ik meer.
• Dit boek gaat waarschijnlijk een nieuwe cover krijgen, en ik zou het leuk vinden als één van jullie hem gaat maken! Als je een leuke achtergrond hebt, of een leuke cover gemaakt al, of een idee hebt, dm me dan even!

XX van me♥♥