It was the last day of getting our results at, halos sampung santo na ata ang pinag-dasalan ko para maka-pasa sa school na'to. At makuha lahat ang full scholarship, dahil labanan ang mga bawat studyante sa pagkuha ng scholarship na'to lalo na kung wala ka talagang kaya.
Eto yung school na pinapangarap ko at ng papa ko na makapasok ako, Yunīku Daigaku (Unique University) isa siyang japanese school pero itinalakad ito dito sa pilipinas. At kung bonggahan lang naman pala ng tuition fee, dito kana. Baka ma-benta mo pa kaluluwa mo para makapasok talaga dito.
Every semester ata 500,00 ang bayad, except all miscellaneous fee na babayarin mo pa sa school. Like, diba ang bongga talaga? Kaya nandito ako ngayon, sa harap ng mala-palasyong eskwelahan. Naka-harap sa announcement board at hinahanap ang pangalan ko kung andito man.
Bakit parang andaming nakapasa? Akala ko ba isa lang yung makaka-kuha ng full scholarship?
Napa-lakas ata masiyado yung tanong ko sa sarili ko ng may sumagot sakin na nasa likod ko. "That is the announcement board for the students who got promoted at senior high school." Sagot nung matandang lalaki— tiningnan ko siya.
"Ah! Salamat po lolo." Ngumiti ako at aalis na sana ako ng sinabi ni lolo ang pangalan ko.
"Jia Jacobson?"
Napa-lingon ulit ako sakanya, "Pa-paano niyo po nalaman ang pangalan ko?"
Ngumiti siya ng pagka-lawak lawak.
"Mag-ingat ka ija, nakakuha ka nga ng parangal ngunit mag-ingat ka naman sa mga makakasalamuha mo..." Sabi niya, napa-kunot nalang ang noo ko dahil sa hindi ko man narinig ang sinabi ni lolo. Samulaha? Ano yun?
Baka naka-drugs?
Ah ewan, nag-lakad nalang ulit ako sa eskwelahan para hanapin yung mga naka-pasa sa scholarship, kaso feeling ko talaga naligaw na ako ng dahil sa sobrang laki ng school.
Umupo na muna ako saglit doon sa bench, malapit sa isang malaking office na may naka-sulat na Registrar Office.
Registrar Office? Teka! Dito ako nag-take ng test! Kung suswertehan ka nga naman oh! Tumayo ako sa pagkaka-upo ng sumilip muna ako ng bahagya, ang daming tao busy ata lahat.
Kakatok na sana ako ng nag-bukas ang pinto, kukuha palang sana ako ng tiyempo sa pag-e'excuse ng dinaanan lang ako nung babae. Napa-busangot ako.
"E-excuse me?" Mahina kong tugon sa lahat ng taong hindi mapakali sa kanilang mga upuan, wala atang naka-rinig sakin. "Excuse me? Pwede po bang mag-tanong?"
Deadma.
"Ms. Excuse me po pwede po bang mag-tanong?"
Deadma.
Nag-buntong hininga ako dahil feeling ko walang mararating tong kaka-excuse ko, sobrang busy naman pala ng mga tao dito. Hindi kaya sila na-o'overwork? Umupo nalang muna ako saglit at nag-hintay kung may mag-a'approach man sakin.
2 Hours, 2 hours na akong nag-hihintay halos mag-lu-lunch out na ni-isa wala man nag-approach sakin. Baka naman hindi lang talaga ako nakapasa?
I decided to go dahil baka nag-aalala na papa ko sa'kin. Pero pa-alis palang sana ako ng school ng nag-vibrate ang phone ko, the number was unknown— sasagutin ko ba?
"Hello?"
"Hello? Is this Jia Jacobson?"
"Yes speaking?"
"Kindly go to the Registrar Office today at Yunīku Daigaku, thank you very much!"
At saktong pinatay ang call, napalingon ako sa likod ko. Andito na kaya ako 2 hours ago pa, hay nako.
Bumalik ako ng mga ilang hakbang at kumatok ulit, at ngayon ay may nag-bukas. Ang ganda naman ng ngiti nila ngayon.
"Good morning!"
"Good Afternoon." Sabi ko at napabalikwas sila ng nakita nilang hapon na pala.
"Sorry my bad, dito sumama ka sa'kin." Sabay hila nung babaeng nang-deadma sa akin kanina. "Ano pong meron?"
"We would just like to congratulate you for getting the full scholarship here at Yunīku Daigaku, please sign our contract here Ms. Jacobson."
Sabay bigay sakin nung kontrata, medyo nag-process at nawindang ako sa sinabi niya sa'kin, full scholarship? Na-tanggap ako?
"Hala!? Seryoso!?"
Lahat sila ay natawa nalang sa expression ko, at pinapirma ang kontrata. Hindi ako makapaniwala, hindi talaga ako makapaniwala hanggang ngayon na nakapasa na pala ako sa pinapangarap kong university.
"Papa! Papa! Papa!" Sabay pagmamadali ko dahil sa sobrang tuwa, nadulas pako sa sala.
"Aray..."
"Oh anak ko, ayos ka lang?"
Tiningnan ko si Papa at tumango ako ng may ngiti sa labi. "Nabagok ba ulo mo? Na-dulas kana nakuha mo pang ngumiti diyan." Sabay abot ng kamay sakin ni Papa.
Kinuha ko ito at tumayo, hinagkan ko siya sa aking yakap na sobrang higpit. Naiiyak ulit ako sa tuwa.
"Teka anak, hindi maka-hinga si Papa." Inalis ni papa ang yakap ko at tiningnan niya ako, "Nanalo kaba ng lotto?"
"Parang nanalo narin papa!" Sabi ko at hinawakan ko ang kamay niya. "Papa nakuha ko po ang full scholarship!!" Halos pasigaw kona sabi.
Tulad din ng reaction ko kanina, halos di maipinta ang expression ni papa. Ngumiti siya at nag-talon talon kami sa bahy.
"Hoy! Tumigil nga kayo diyan!" Dinig namin na sigaw ng iba naming kapitbahay.
Halos mapunit na ata ang mga labi namin ng papa ko sa sobrang tuwa kaya nagulat ako ng kinagabihan halos parang fiesta na sa amin ng dahil sa sobrang daming ni-luto ni papa.
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
Cassy: I can't help but to post it tho, that's why eventhough I didn't get my quota I'm still updating the first chapter. It's kinda boring, but hope you guys like it! Let me make it minimal, 15 Reads and 10 Votes can you make it guys before I update the 2nd chapter. Thank you and lovelots!
