Παντρεμένη με εναν Θεο

Κεφάλαιο 1

Ξυπνάω γρήγορα να πάω στην σχολή μου, σπουδάζω για να γίνω χειρουργός πάντα ήθελα να βοηθάω ανθρώπους, ήταν στο αίμα μου

-"Μελίνα πάμε, θα αργήσουμε πρώτη μέρα στην σχολή"

-"Έρχομαι"

Ανοίγω γρήγορα την πόρτα και κατευθύνομαι στο αμάξι της Χριστίνας

Η Χριστίνα είναι κολλητή μου από το γυμνάσιο, ήταν η μοναδική που στάθηκε δίπλα μου και κάθε  απόφαση που έπαιρνα με στήριζε. Είναι 1,63 είναι λεπτή τα μαλλιά της είναι μαύρα και έχει κάστανα μάτια

-"Μελίνα επιτέλους "

-"Άντε πάμε "

Άνοιξα το παράθυρο και κοίταξα έξω, δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάζομαι από το θέαμα με όλους τους δρόμους όλους σκουπίδια, αλλά δεν μπορώ και να κάνω κάτι

Κοιτάω ένα μεγάλο κτίριο,αυτή είναι η σχολή μου, ανοίγω την πόρτα του αμαξιού και κοιτάω το πόσο τεράστιο είναι αυτό το κτίριο

-"Χριστίνα εγώ πηγαίνω θα σε δω σε λίγο "

-"Για να ξέρεις θα πάω αμέσως στην τάξη εκεί θα με βρεις"

Χαιρετάω την κολλητή μου και μπαίνω μέσα,ένας διάδρομος ήταν γεμάτος με συρτάρια κατευθύνθηκα από εκεί για να βρω το γραφείο της διευθύντρια

Μπροστά μου βλέπω έναν ψηλό,με μαύρα μαλλιά και κάστανα μάτια και πρέπει να τον ρωτήσω μήπως και με βοηθήσει

-"Με συγχωρείτε, ξέρετε που είναι το γραφείο της διευθύντριας;"

-"Θα σου πρότεινα να μην πας, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να αρχίζει να φωνάζει σαν υστερική" τελείωσε την πρόταση του και έφυγε

-"Ευχαριστώ για το τίποτα" ψιθύρισα

-"Ε εσύ στην τάξη σου τώρα"

Η διευθύντρια... πρέπει να φύγω από εδώ, τελικά δίκιο είχε, λίγα λεπτά ακόμα μέσα σε αυτό το κτίριο και θα τρελαθώ

Βλέπω την τάξη μου και μπαίνω, πολλά παιδιά μιλούσαν και γέλαγαν, τα μάτια μου έπεσαν στο αγόρι από πριν που καθόταν μόνο του δίπλα από το παράθυρο

-"Ε Μελίνα που ήσουν, σε έψαχνα παντού"

-"Συγνώμη, κοιτούσα τα ντουλάπια μας"

-"Αχχ.. τέλεια δεν το πιστεύω ότι θα έχουμε δικά μας ντουλάπια"

-"Ναι "είπα χαμογελαστή

-"Λοιπόν έλα να κάτσουμε σε λίγο θα έρθει ο καθηγητής και από τι μου είπαν φωνάζει πολύ"

Μα καλά στο τρελοκομείο ήρθαμε

Κάθισα στο θρανίο δίπλα από το αγόρι, ήταν η μόνη κενή θέση, αφήνω τα πράγματα μου και ακούω κάτι ψιθύρους

-"Λες να την προειδοποιήσουμε για εκείνον "

-"Δεν θα μας ακούσει, αλλά ας προσπαθήσουμε"

-"Κοριτσάκι έρχεσαι λίγο " είπε η μια κοπέλα

Πήγα κοντά τους και περίμενα μέχρι να μου πουν τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό

-"Αυτό το αγόρι δίπλα σου λέγεται Μάρκος, και από ότι λένε έχει δολοφονήσει μια κοπέλα επειδή δεν έκανε ότι της έλεγε, θα σου προτείναμε να μείνεις μακριά του "

-"Τότε γιατί δεν τον έχουν βάλει φυλακή;"ρωτησα σηκώνοντας το ενα φρυδι μου

-"Η οικογένεια του είναι δισεκατομμυριούχοι, έχει πολλά χρήματα για να τον βγάλουν έξω "

-"Μάλιστα.... ευχαριστώ για την ενημέρωση πάω να κάτσω τώρα"

Κάθομαι στην καρέκλα μου και μπαίνει ο καθηγητής, αρχίζει να μιλάει και να συστήνει το  εαυτό του, για την ακρίβεια δεν κάναμε μάθημα απλός μάθαμε ποιοι είναι οι καθηγητές  μας

Μόλις τελειώσαμε, πήρα την τσάντα μου και βγήκα έξω με την Χριστίνα

-"Μελινάκι μου "

-"Οχχχ τι έγινε πάλι;"

-"Το αγόρι μου με πήρε τηλέφωνο... " είπε με λυπημένο ύφος

-"Εντάξει δεν πειράζει θα πάω με τα ποδιά "

-"Συγνώμη, ααα και κάτι άλλο"

-"Ναι;"

-"Άκουσα της φήμες για εκείνο το αγόρι, σε παρακαλώ μείνε μακριά του, δεν θέλω να πάθεις κάτι"

-"Μην ανησυχείς,τίποτα δεν θα γίνει"είπα και την καθησύχασα

Βγάνει από το κτίριο και πάω να πάρω τα βιβλία, πολύ βαριά, έκατσα κάτω και τα έβαλα στην τσάντα μου

-"Θέλεις βοήθεια;" είπε μια βαριά φωνή

Συνεχίζω να βάζω τα βιβλία στην τσάντα μου χωρίς να σηκώσω το κεφάλι μου

-"Όχι ευχαριστώ "είπα ξερά

-"Οι φήμες δεν είναι αλήθεια "

Σηκώνω το κεφάλι μου και κοιτάω τα όμορφα μάτια του

-"Δεν έχει σημασία "

-"Δεν με φοβάσαι;"

-"Δεν μου έχεις κάνει κάτι, άρα όχι δεν σε φοβάμαι "

Συνεχίζω να φτιάχνω την τσάντα μου όταν τα χέρια του ακουμπάνε τα δικά μου

-"Τι έγινε ;" είπε ενώ μάζεψα τα χέρια μου από τα δικά του

-"Τίποτα, απλώς δεν καταλαβαίνω τι θες;"

-"Τίποτα άστο "είπε και απομακρύνθηκε

Περίεργος αυτός ο Μάρκος, πολύ περίεργος αλλά τι με νοιάζει εμένα