Soul

26

Parti de çalan şarkı Medya bölümünde! 

۞ Deehan Delavigne 

Gözlerimi açamıyordum. Üzerimde ağırlık var gibi hissediyordum. Gözlerimi açmaya artık gerek duymuyordum. Düzgün göremediğim için bulanıklık başıma ağrı yapıyordu. Ya da bu ağrı ilaçlar yüzündendi. Hiçbir şey bilmiyordum. Yanımda konuşan iki kişiyi duyabiliyordum. Normalde, duyduğum şeyleri anlayamıyordum. Ama kızın yanıma en son gelmesinin üzerinden zaman geçtiği için, sanırım ilaç etkisini yitiriyordu. Duyduğumu belli etmeyerek dediklerini anlamaya çalıştım. Başımda ki ağrı buna engel olmaya çalışsa da, konuşulanlara kulak verdim.

“Lily, buna devam etmemeliyiz. Yeterince ilaç aldı."

"Unuttuğuna emin oluncaya kadar devam edecek."

"Lil-"

"Devam edecek dedim! Beyninde ki hücreleri kaybetmesine neden olsa bile, her şeyi unutuncaya kadar devam edecek."

Birden ses kesildi. Açmaya çalıştığım gözlerim karanlıkla buluştu. Başka bir yere çekiliyormuş gibi hissediyordum. Vücudumun titrediğini fark ettim. Sonra bedenimi hissetmemeye başladım.

Gözlerimin önünde yeni bir hayat canlandı. Başka bir yere gitmiştim. İlaçlar yüzünden olmalı. 

Mavi gözleriyle kumral tenini süsleyen bir kız, yatağının altında ki kutuyu çıkarıyor ve kutudan çıkardığı resimleri inceliyordu. Yanına gidip, gülümsediği ve ardından gözlerinin dolmasına neden olan resimlere yakından bakmak istedim. Ama sadece görmekle yetinmek zorundaydım. Bedenimi hissedemiyordum. 

Birden görüntü değişti. Aynı kızın yanında, birisi vardı. Gözlerinin kahverengisi, uzaktan bile belli olan, güzel gülüşlü bir çocuğun koluna giriyordu. Kızın mavi gözlerinin ışıl ışıl parladığına yemin edebilirdim. 

Görüntü tekrar değişti. Yine aynı çocuk ve kız vardı. Kız kahkahalarla gülüyordu. Resimlere baktığında yüzünde oluşan hüzün ve acı, bu çocuğun yanında hiç olmuyordu. 

Karanlık tekrar geri geldi. Yavaş yavaş gözlerimi açmaya çalıştım. Tekrar buradaydım. O kızı ölene kadar izlemek isterdim. Yanında başka biri olmuş olsa bile, onu o kadar güzel gülerken görmek kelimelere dökemeyeceğim kadar mutlu olmamı sağlamıştı. Şu an bunları yaşamama rağmen, içimde bir yerlerde mutluluğu hissettiğim küçük bir kıpırtı oluşmuştu. Bedenimin sarsılmasıyla o mutluluğumda uçup gitmişti.

"Uyan, seni aptal! Kendine gel!" Bir adam bedenimi sarsmaya devam ederek bağırıyordu. Duyduğum kadın sesi kaybolmuştu. Adam, kafamı kaldırıp ona bakmamı sağladığında oda da onunla yalnız olduğumuzu fark ettim. "Bu görüşlerinin hala devam ettiğini fark ederse, sana, seni öldürene dek ilaç vermeye devam eder! Kendine gel." 

Gördüklerimin kötü şeyler olmadığını ona söylemek istedim. Konuşamıyordum. O gücü kendimde bulamıyordum. Onları nasıl görmüştüm? Halüsinasyon olabilir miydi?