Geen Weg Terug

Proloog

Dat de natte regen in haar gezicht sloeg en slierten van haar haren aan haar wangen bleven kleven maakte haar niet uit.
Het jonge meisje rende het laatste stuk naar huis, angstig de man die ze de hele dag al toevallig was tegengekomen opnieuw te zien - angstig zijn enge ogen opnieuw te zien, die haar ziel uit haar lichaam wilde zuigen, leek het door de strenge, vasthoudende blik waarmee hij haar aan had gekeken.
Maar, hoe dichter ze bij haar huis in de buurt kwam, hoe minder de regen werd en hoe groter de zonnestralen waren die haar haren begonnen te drogen en de dag besloten te verlichten, hoe meer ze besefte dat ze overdreef. Natuurlijk stalkte die man haar niet. Ze kwam toch wel vaker een persoon meer dan drie keer per dag tegen? Het was toch niet de eerste keer dat ze oogcontact maakte met een vreemdeling? De griezelige, volledig zwarte kleding van de man kon toch ook een andere verklaring hebben? Misschien was hij wel naar een begrafenis geweest, en keek hij eng omdat hij verdrietig was.
Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Natúúrlijk. Er waren duizenden andere verklaringen voor de man, maar zij besloot weer te kiezen voor het 'hij-stalkt-me-en-wil-me-gaan-ontvoeren-idee'.
Ze verlaagde haar pas en al snel ging het van rennen voor haar leven naar joggen en van joggen naar wandelen.
Alleen nog van het griezelige voorgevoel dat ze al de hele dag met zich meedroeg (ook voordat ze de man had gezien al) afkomen en ze was volledig gekalmeerd.
Maar, nadat ze een zijstraat in was geslagen, besefte ze dat het bedrukte gevoel dat zich in haar maag had genesteld en haar hoofd vol met watten leek te stoppen niet weg zou gaan door een simpele ademhalingsoefening. Het koude metaal van haar huissleutel dat in haar vinger drukte hielp evenmin, ondanks dat het dat normaal wel deed.
Nog even, en ik ben thuis, hield ze zichzelf voor. Ze wist niet waar haar paniekachtige gedrag vandaan kwam, maar ze voelde zich net als de mensen in de tweede wereldoorlog zich gevoeld zouden moeten hebben: bekeken, onderdrukt en bang.
En twee straten voor haar huis, begon het plots ook op de tweede wereldoorlog te lijken.
Uit het niets kwamen er twee mannen op haar af, met dezelfde kleren aan als de man die ze die dag probeerde te ontwijken. Aan alles was gedacht. Voor ze kon schreeuwen werd er tape op haar mond geplakt. Voor ze haar sleutel als wapen zou kunnen gebruiken werden haar handen op haar rug gebonden. Voor ze zou kunnen tegenstribbelen werd er een pistool tegen haar slaap gedrukt.
Het meisje trok spierwit weg toen ze de ijskoude loop van het moordende apparaat tegen haar hoofd voelde drukken. Al haar gevoelens en zorgen maakten plaats voor nog maar één emotie: angst. En dan niet zomaar angst. Niet de angst die ze had toen haar broertje van de trap viel. Niet de angst die ze had toen haar vader in het ziekenhuis werd opgenomen. Dit was heftigere angst. Onmacht. Verraad. Doodsangst.
Voor ze het wist werd ze een zwart busje in geduwd, te snel om het nummerbord te kunnen zien. Een man stapte naast haar in de achterbak en bond haar voeten bij elkaar. De andere ging achter het stuur zitten en begon te rijden - weg van haar leven, weg van haar huis, en weg van de sleutel die ze had laten vallen toen het pistool haar huid raakte. Ze bleef ook naar de sleutel kijken, tot de auto de hoek om slingerde en de man haar een blinddoek voor bond.

Het busje reed nog uren door, en met elke kilometer besefte het meisje beter dat ze niet meer terug zou komen. Niet zomaar, in ieder geval.

---

"Het is bijna grappig hoe je dagelijkse gedachten van naar je kledingkeuze langzamerhand veranderen naar of je de dag wel overleefd. Het is ze gelukt deze bunker te laten voelen als een slagveld. Nee, verkeerd. Het is ze gelukt deze bunker een slagveld te laten zíjn."

---

Er worden mensen ontvoerd, allemaal op dezelfde dag, rond dezelfde tijd. Twintig jongens van zeventien jaar, en twintig meisjes van zeventien jaar.

Één misselijke, moordzuchtige reality show, veertig jongeren.

"Dames en heren, welkom bij de bunker des doods!"