Geen Weg Terug

Hoofdstuk 1

Nummer 15, Emily

Toen mijn ogen opengingen, contact maakten met de wereld, de plek waar ik me bevond in zich opnamen, mijn hersens besloten in paniek te raken en dat te laten merken door mijn hart even te stoppen, bedacht ik me wat een aanstelsters de meeste meisjes waren. Denken dat om zes uur wakker worden op, een maandagochtend, met om half acht een belangrijk proefwerk waar je niet voor geleerd hebt erg was? Ho maar.

Want wakker worden op een koude vloer, in een donkere kamer zonder ramen, omringt door mensen waarvan je niet weet of ze slapen of dood zijn met geen idee wie je bent, is vele malen erger dan dat.

Achter me hoorde ik iemand kuchten. Ik draaide me om een keek recht in de groene ogen van een blonde jongen. Voor ik ook maar iets uit mijn mond kreeg, onderbrak hij me al. "Voor als dat is wat je wilde weten; ik heb ook geen idee waar we zijn. Of wie je bent."

Nou, dat was inderdaad wat ik wilde weten, bedankt, dacht ik in mezelf. Inplaats van mijn gedachten ook hardop te zeggen keek ik hem alleen aan. "Hoe heet je?"

Even schrok ik van mijn eigen stem. Het was slechts een schorre fluistering en klonk totaal anders dan ik dacht mijn stem zou klinken. Zachter, vriendelijker.

Hij haalde zijn schouders op. "Ik heb geen idee. Drieëntwintig."

Ik wilde hem vragen waarom hij zichzelf Drieëntwintig noemde, maar liet die drang gaan toen ik het getal met zwarte, vetgedrukte cijfers op zijn spierwitte shirt zag staan. Automatisch keek ik naar mijn eigen shirt. Blijkbaar was mijn naam voor de komende tijd Vijftien.

Ik trok mijn mond nogmaals open, maar werd alweer onderbroken. "Ik snap dat je vragen hebt, maar ik ben niet degene met de antwoorden. Ik zit in hetzelfde schuitje," klonk Drieëntwintig geïrriteerd. "Alles wat ik weet is dat we met zijn veertigen zijn, iedereen - behalve wij - slaapt, en iedereen dezelfde kleren aanheeft. O, er is geen uitgang hier binnen. Ik heb al gekeken."

Er viel een ongemakkelijke stilte, waarin Drieëntwintig wegkeek, ik de informatie verwerkte en merkte hoe ik langzaam in paniek raakte. Ik had moeite de neiging om te gaan schreeuwen te onderdrukken. Waar was ik in hemelsnaam beland? Hoe kon het zijn dat ik niets wist - en tegelijkertijd alles. Ik bedoel, ik wist hoe een dier eruitzag, in welk land ik me bevond, welke taal ik sprak, hoe ik me moest bewegen, welk jaar het was (als ik het goed had), en zelfs welke maand. Ik was alleen al mijn persoonlijke informatie kwijt. Het was weg, maar toch had ik het gevoel dat het me elk moment te binnen kon schieten. Alsof mijn hele leven als mist om me heen hing; ik voelde het, maar kon het met geen mogelijkheid vastpakken.

Met luid gekreun werd nummer Dertien wakker. Ik keek toe hoe hij overeind schoot, zijn ogen heen een weer flitsen om te omgeving te scannen, zijn borstkas steeds sneller op en neer begon te bewegen en zijn handen langzamerhand begonnen te trillen. Toen hij mij daar zag zitten, met opgetrokken knieën en mijn handen er strak omheen geslagen waren, stootte hij de eerste vraag er al uit. "Waar zijn we?"
"Ik... Ik weet het niet."

Langzamerhand werd de rest ook wakker. Telkens weer dezelfde vragen die beantwoord moesten worden, telkens een tekort aan antwoorden. Als snel kwamen we erachter dat er namen op de achterkant van alle T-shirts stonden, en al geloof ik niet dat het onze echte namen waren, hoefden we mensen nu in ieder geval niet bij hun nummer te noemen. Drieëntwintig heette Matt en Dertien was Jordan. Mijn eigen (neppe) naam was Emily.
Toen nummer eenentwintig, een meisje genaamd Hester, als laatste wakker geworden en gekalmeerd was, klonk er een hard gepiep door heel de ruimte. Ik merkte dat ik me de hele tijd in een soort verdoofde toestand had bevonden, waar het storende geluid me nu uithaalde. Plots besefte ik me de ernst van de situatie waar ik in zat, de benauwdheid die deze raamloze kamer me gaf, de druk van tientallen jongens en meisjes om me heen de geur van hun angst. Na een minuut of drie, net toen mijn oren het geluid geaccepteerd hadden en het een beetje konden verdragen, hield het op. Het klonk wat gekraak en hoorden een stem.