Γιατί κάθε καλή ιστορία έχει ένα κορίτσι

Κεφάλαιο 5ο

Δευτέρα. Πρώτη ώρα, μαθηματικά.
No mercy.

Δηλαδή αυτοί στα αλήθεια νομίζουν ότι εγώ, και άλλα 20 άτομα εδώ μέσα, έχουμε μυαλό για πολυώνυμα, στις 8:30 το πρωί. Χα! Ε ρε χιούμορ που έχουν τελικά.

Κοιτώ γύρω και επεξεργάζομαι μία ακόμη φορά το χώρο.

Πίνακας. Αφίσες. Αριθμοί. Γράμματα. Στο ταβάνι, υπάρχουν 6 διπλά LED.

Κάθε σειρά έχει 6 θρανία. Σε κάθε ένα από αυτά, κάθονται 2 παιδιά. Εκτός από εμένα και άλλο 1 παιδί.

Γελάω λίγο μόλις κάνω την πρόσθεση. Ναι μυαλό, σε νιώθω.

"Θα ήθελες Σωτήρη, να μοιραστείς μαζί μας αυτό το τόσο αστείο;" Η σκύλα με τα γυαλιά με επαναφέρει στη πραγματικότητα, στρέφοντας όλη τη τάξη προς το μέρος μου.

Γαμώτο..

"Ο-ο..όχι." Βουλιάζω στη θέση μου προσπαθώντας να αγνοήσω τα γέλια τους.

"Ωραία αφού λοιπόν βαριέσαι τόσο που γελάς χωρίς λόγο, έλα πάνω να λύσεις την άσκηση." Πρέπει να μου κάνεις πλάκα.

"Κυρία δ-δεν έχω διαβάσει."

"Σίου, ή σήκω πάνω να λύσεις άσκηση ή βγαίνεις έξω. Εδώ είναι σχολείο, όχι παιδική χαρά για να χαζομεράς και να γελάς."

Ξεφυσάω και σηκώνομαι.

Τρέμω ολόκληρος και ειλικρινά νιώθω πως θα κλάψω ανα πάσα στιγμή.

"Κοίτα τον χέστη, μόλις άκουσε για ωριαία σηκώθηκε αμέσως." Ακούω έναν να λέει.

Δεν είμαι χέστης.

Καλά, είμαι αλλά τι πάει λάθος μαζί τους και θέλουν να κοροϊδεύουν τους πάντες;

Σκύβω το κεφάλι και πιάνω την κιμωλία.
Πού είσαι ρε Σολ να τους το βουλώσεις; Τι πρέπει να κάνω;

"Λοιπόν, αντέγραψε την 2α. στη σελίδα 84 και λύσε την." Αυτή δε μπορεί να την πει ας πούμε;

Αντιγράφω την άσκηση και μένω να την κοιτάω. Τί κάνουμε τώρα;

Οι πρώτοι ψίθυροι έχουν ήδη αρχίσει και γω ίσα που κρατιέμαι όρθιος.

"Αν δε την λύσεις δε βγαίνει κανένας διάλειμμα." Λέει σαν στρίγγλα που είναι.

«Ε; Τι;»

«Γιατί;»

«ΠΩΩΩΩΩ»

«Λύσε την φλώρε.»

«Τελείωνε.»

«Άχρηστε.»

«Γιατί να χάσουμε το διάλειμμα για αυτόν;»