Γιατί κάθε καλή ιστορία έχει ένα κορίτσι

Κεφάλαιο 12ο

Luna's Pov:

Κάθεται στο κρεβάτι της.
Νιώθει τους τέσσερεις τοίχους να της μιλάνε.

Σήμερα, είναι εχθρικοί. Σήμερα, τους αισθάνεται να την πλησιάζουν και να την πνίγουν. Να την πλακώνουν.

Δεν έχει το θάρρος να κοιτάξει το δωμάτιο στο οποίο βρίσκεται.

Μένει απλώς καθισμένη στο μικροσκοπικό της κρεβάτι.

Να κοιτά το πάτωμα.

Λες και έχει την ικανότητα να αντανακλάσει τις αναμνήσεις που παίζουν σαν ταινία στο ταλαιπωρημένο μυαλό της.

Σήμερα, κάτι δε πάει καλά. Σήμερα, παραείναι ανήσυχη. Σήμερα, παραείναι κατσουφιασμένη.

Τον σκέφτεται. Τον σκέφτεται έντονα.
Της λείπει. Της λείπει η σιγουριά του. Η ασφάλειά του. Το πόσο ενοχλητικός μπορούσε να γίνει. Το πόσο σκληρός μπορούσε να γίνει. Μα και το πόσο τρυφερός μπορούσε επίσης να γίνει.

Ηταν ακόμη μπερδεμένη.

Είχε περάσει καιρός. Πολύ καιρός. Μα εκείνη ακόμη να καταλάβει.

Τι το διαφορετικό είχε; Γιατί ήταν η μόνη που αγκάλιαζε; Τον ήθελαν τόσες πολλές. Εκείνος γιατί επέτρεπε μόνο σε εκείνη να τον χαϊδεύει;
Στο θώρακα. Στο μάγουλο. Στα μαλλιά. Στα χέρια.

Για ποιο λόγο της μίλαγε τόσο γλυκά; Ενώ στις άλλες ήταν σκληρός και απότομος.

Τι το διαφορετικό είχε;

Γιατί καθόταν και έκανε μεγάλες συζητήσεις μαζί της; Γιατί νοιαζόταν πότε έκλαιγε; Γιατί νοιαζόταν πότε πονούσε; Αν νοιαζόταν γιατί έφυγε;

Ωχ όχι.

Πρώτο δάκρυ. Δεύτερο. Τρίτο. Τέταρτο. Πολλά μαζί. Τα δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα. Πνίγεται. Πού είναι;
Κλαίει, για 'κείνον κλαίει.

Μα δεν είναι εκεί.
Δεν είναι εκεί να την κρατήσει αγκαλιά. Να την ηρεμήσει, όπως έκανε πάντα. Με τον τρόπο που μόνο αυτός ξέρει. Να την κρατήσει, να την φιλήσει. Να την χαϊδέψει.

Πέφτει στο πάτωμα.
Πασχίζει για μία ανάσα. Ικετεύει να σταματήσει αυτός ο πόνος. Να φύγει αυτό το κενό. Να μη πονά τόσο αυτή η απώλεια.

Η απώλεια ενός ατόμου που δεν σημαίνει τίποτα για 'κείνη, μα συνάμα σήμαινε τα πάντα.

Δεν ήταν μια ιστορία ενός έρωτα.

Καμία σχέση.

Αυτή ήταν μία ιστορία δυο ξένων. Δυο ξένων, τόσο διαφορετικών, μα ίδιων σαν δυο σταγόνες αίμα.