Γιατί κάθε καλή ιστορία έχει ένα κορίτσι

Κεφάλαιο 8ο

"Σωτήρη; Γύρισες;" Όχι στο δρόμο είμαι, έρχομαι σε λίγο.

"Ναι." Απαντώ ξερά.

Χωρίς άλλη κουβέντα, μπαίνω στο δωμάτιό μου και πετάω την τσάντα στο ξύλινο πάτωμα.

Καθώς αλλάζω, νιώθω το αίσθημα της ενοχής να με χαστουκίζει.

Μια απλή ερώτηση έκανε. Kαι δε την χαιρέτησα καν. Απλά την προσπέρασα χωρίς να της ρίξω ένα βλέμμα.

Ξεσπάω πάνω της τα mooods μου χωρίς να φταίει.

Γαμώτο πώς θα μπορούσε;

Ξεφυσώντας και έχοντας πλέον ντυθεί, πηγαίνω στη κουζίνα.

Είναι εκεί, πάνω απ'τη κατσαρόλα με ένα συνοφρύωμα στο όμορφο πρόσωπό της.

Ένα συνοφρύωμα που εγώ προκάλεσα.

Την πλησιάζω και τοποθετώ το χέρι μου στη μέση της, αφήνοντας ένα φιλί στο μάγουλό της.

"Συγνώμη." Απολογούμαι.

"Το φαγητό θα 'ναι έτοιμο σε πέντε λεπτά. Μπορείς να με βοηθήσεις με το τραπέζι;" Αλλάζει θέμα με ένα ζεστό χαμόγελο, ένα ζεστό χαμόγελο που μετατρέπεται σε κοφτερό μαχαίρι και καρφώνεται κατευθείαν στο στήθος μου, δείχνοντάς μου πως στεναχωρήθηκε μα δε θέλει να το δείξει.

Σα να θέλει να μου πει ότι καταλαβαίνει.

Τί εκανα για να αξίζω μία τέτοια μάνα;

"Φυσικά." Της χαμογελαω πρόθυμα.

**

Πέφτω με φόρα στο κρεβάτι μου και παρατηρώ το ταβάνι.

Τόσο σκατά μέρα.

Τόσο σκατά άνθρωποι.

Ξεφυσώ ψυχοσωματικά εξαντλημένος.

Δίπλα, το τετράδιό μου.
Έχω μέρες να γράψω.

Πού όρεξη;

Το πιάνω στα χέρια μου.

Ανοίγω μία τυχαία σελίδα.

Δε την θυμάμαι καθόλου. Νομίζω είναι η σελίδα που έγραψα πρίν κάτι μέρες.

Αναγνωρίζω ένα συγκεκριμένο κομμάτι.

《Μάτια άγρια που σε καθηλώνουν. Χάνεσαι στο σκοτάδι τους, λες και ο διάβολος ήξερε το κατάλληλο χρώμα να σου κόψει γόνατα και ανάσα.》

Τι ήθελα να πω με αυτό;
Για ποιά μάτια μιλάω καν;

Μπράβο ρε Σωτήρη. Είσαι πιο μπροστά απ'τον εαυτό σου, τόσο που ούτε συ δε καταλαβαίνεις τι σκατά γράφεις.