Aradan bir kaç ay geçmiştir.Nefise ve Muzaffer Umut'un herşeyini hazırlamışlardı.Artık sabırsızlıkla bebeklerinin geleceği günü bekliyorlardı.
Bu geçen süre zarfında arada bir Nefise'nin sancısı olmuştur.Ama endişelenecek bir durum yoktu.
Nefise ve Muzaffer yine birbirlerinin kollarında uyuyorlardı.
Muzaffer yavaşça gözlerini açar.
Nefise'yi uyandırmadan öper ve yataktan kalkar banyoya gider.
15 dakika sonra banyodan çıkar.Nefise hala uyuyordu.Dolaptan takım elbisesini çıkartır giyer ve gelip Nefise'nin yanına oturur.
Elini Nefise'nin karnına götürür.
M:Az kaldı oğlum çok az kaldı🙂
Nefise'nin alnına bir öpücük kondurur ve sessizce odadan çıkar.
Çocuklar ile kahvaltı masasına geçer.
C:Annem gelmeyecek mi?
M:Uyuyordu bende uyandırmaya kıyamadım.
E:Yaa doğuma daha ne kadar var.
C:Her an gelebilir bence 😀
Keyifle sohbet ederek kahvaltılarına devam ederler.
Muzaffer ayağa kalkar.
M:Hadi sizide kafeye bırakayım
E:Olur Muzaffer abi hadi gidelim.
Muzaffer Cemre'ye bakar.
M:Kızım sen gelmiyor musun?
C:Yok Muzaffer abi ben birkaç gün gitmeyeceğim.Annemin yanında kalacağım.Malum doğum yaklaştı yanında olmam iyi olur.
M:İyi düşünmüşsün Cemre.Biz çıkıyoruz birşey olursa bana hemen haber et olur mu?
C:Tamam Muzaffer abi size kolay gelsin.
Muzaffer ve Emre villadan ayrılırlar.
Aradan yarım saat geçer.Nefise uyanır yanına bakar ama Muzaffer'i göremez.
Yataktan kalkar saate bakar.
N:Bu saate kadar uyursan tabi Muzaffer'i göremezsin Nefise Hanım.
Nefise hazırlanır ve salona iner.Cemre televizyon izliyordu.
N:Cemre kızım sen neden evdesin?
Cemre annesinin yanına gelir.Elini Nefise'nin karnına götürür.
