Açık büfe serpme çağın getirisi karın ağırlarımızın ortak olduğundan bihaber can sıkmaya devam eden bizlerin, bencillik ile diğer insanları suçlaması yerine bu büfeden payını almış diğer yarısı ile konuşması daha güzel olmaz mıydı ?
Olanlar işte değiştirmiyor ihtimalleri. İhtimallerin itina ile seçilip pervasız göstermesi mi yalnız kılıyor bizleri yoksa haberdar olmadığımız yakarışlarımızın buluştuğunu görememek mi ? Bencilliğimizin getirisi bu bizi özgün kılıyor zanneder iken yalnız bırakıyor, kenar köşeye sokuyor, dışlanmış hissettiriyor.
Düşündürüyor ulan bu insanlar neye gülüyor diye. Yılbaşında dışarı da toplanmış insanların yüzlerinde ki garip tebessümde saklı umut nereden geliyor. Bir senenin bir gününde mutlu olmak ile yetiniyor ve galiba gerçekten yetiyor. Konser alanında toplanmış insanların neşesi aynı müziği gece evde tek başına dinlerken akciğerlerine solunan dumanla efkara dönüşmesi de yetinmek, aralarında zaman farkı var diye birbirlerinden farklı sayılmıyor.
